آه که دلم برد غمزه‌های نگاری

آه که دلم برد غمزه‌های نگاری		شیر شگرف آمد و ضعیف شکاری
هیچ دلی چون نبود خالی از اندوه		درد و غم چون تو یار و دلبر باری
از پی این عشق اشک‌هاست روانه		خوب شهی آمد و لطیف نثاری
چشم پیاپی چو ابر آب فشاند		تا ننشیند بر آن نیاز غباری
کان شکر آن لبست باد بقایش		تا که نماند حزین و غوره فشاری
نک شب قدرست و بدر کرد عنایت		بر دل هر شب روی ستاره شماری
بی مه او جان چو چرخ زیر و زبر بود		ماهی بی‌آب را کی دید قراری
خود تو چو عقلی و این جهان همه چون تن		از تن بی‌عقل کی بیاید کاری
خلعت نو پوش بر زمین و زمانه		خلعت گل یافت از جناب تو خاری
گر نبدی خوی دوست روح فشانی		خود نبدی عاشقی و روح سپاری
خرقه بده در قمارخانه عالم		خوب حریفی و سودناک قماری
بهر کنارش همی کنار گشایم		هیچ کس آن بحر را ندید کناری
تن بزنم تا بگوید آن مه خوش رو		آنک ز حلمش بیافت کوه وقاری