تا به بستانم نشاندی بر بساط انبساط

تا به بستانم نشاندی بر بساط انبساط		ناگهانم در برآوردی و ماندی در بساط
برگشاد از قهر و لطف لشکر قهرت کمین		تا به دلها درنگون شد رایت انس و نشاط
من ز بهر دوستی را جان و دل کردم سبیل		تا بوم کارم جهاد و تا زیم شغلم رباط
اختلاط عشق تو با جان من باشد همی		تا بود خون مرا با خاک روزی اختلاط
در سرای دوستی آن به که فرشی افگنم		خشت او باشد ز جان و خون او باشد ملاط
تا اگر باری نباشم بر بساط دوستان		خاک باشم زیر پای چاکران اندر سماط
احتیاط و حزم کردم در بلا و درد عشق		تیغ تقدیر آمد و شد پاک حزم و احتیاط
ره ندانم جز به لطفت گر کنی لطفی سزاست		ره نداند جو به پستان طفل خرد اندر قماط
هر که بگذارد صراط آید به درگاه بهشت		من نمی‌بینم بهشت و بیش رفتم صد صراط
از دل آمد بر سنایی کس مباد اندر جهان		گر نماند بر بساط قرب شاهان بی نشاط