ای ناگزران عقل و جانم

ای ناگزران عقل و جانم		وی غارت کرده این و آنم
ای نقش خیال تو یقینم		وی خال جمال تو گمانم
تا با خودم از عدم کمم کم		چون با تو بوم همه جهانم
در بازم با تو خویشتن را		تا با تو بمانم ار بمانم
گویی که به دل چه‌ای چو تیرم		پرسی که به تن کی کمانم
پیش تو به قلب و قالب ای جان		آنم که چو هر دو حرف آنم
ای شکل و دهان تو کم از نیست		کی بود که کنی کم از دهانم
گر با تو به دوزخ اندر آیم		حقا که بود به از جنانم
تا چند چهار میخ داری		در حجره‌ی تنگ کن فکانم
تا چند فسرده روح داری		در سایه‌ی دامن زمانم
بی هیچ بخر مرا هم از من		هر چند برایگان گرانم
مانند میان خود کنم نیست		زیرا که هنوز در میانم
با تن چکنم نه از زمینم		با جان چکنم نه آسمانم
من سایه شدم تو آفتابی		یک راه برآی تا نمانم
بگشای نقاب تا ببینم		بنمای جمال تا بدانم
خواننده تو باش سوی خویشم		تا مرکب پی بریده رانم
در دیده به جای دیده بنشین		تا نامه‌ی نانبشته خوانم
تو عاشق هست و نیست خواهی		بپذیر مرا که من چنانم
در دیده ز بیم غیرت تو		اکنون نه سناییم سنانم