| راهنمائى عبارت است از کمک به فرد در شناختن خود و محيط خويشتن يا به‌عبارت ديگر، راهنمائى کمک به فرد در حل مشکلات خود و ايجاد رابطهٔ اساسى با ديگران است همچنين مى‌توان گفت: 'راهنمائى به‌وسيلهٔ کمک به فرد در زمينه‌هاى مختلف زندگى است.'
|
|
| براى آنکه راهنمائى مربيان و والدين به نتايج مطلوبى منتهى گردد، روش‌هاى اعمال شده مى‌بايست بر اساس اصول و قوانينى انجام گيرد. اجراء اين روش‌ها از سوى مربيان و والدين موجب خواهد شد که شخصيت کودک در جهت موردنظر رشد و تکامل يابد و در جامعه، حضورى موفق داشته باشد.
|
|
|
|
| براى راهنمائى کردن اصولى ذکر شده که به چهارده اصل از آن به‌شرح زير اشاره مى‌شود:
|
|
| ۱. بايد شرايطى فراهم شود که کودک در برخورد با مشکل به فکر چاره‌جوئى و راه حل بيفتد. در اين‌صورت، قدرت تفکر و اعتماد به نفس در وى پرورش خواهد يافت.
|
|
| ۲. والدين و مربيان که در نقش راهنما در بازى کودکان مشارکت مى‌نمايند مى‌بايد از توسل به زور، خشونت و سختگيرى احتراز کنند و با مدارا، ملايمت و در کمال صبر و حوصله به ايفاء نقش خود بپردازند چرا که خشونت عواقب سوء تربيتى و آموزشى جبران‌ناپذيرى به دنبال خواهد داشت.
|
|
| ۳. راهنما و مربى بايد در برابر کودک، رفتارى کودکانه داشته باشد و در جريان اجراء بازي، او را مورد نوازش، لطف و مرحمت قرار دهد.
|
|
| ۴. در مواردى که نصيحت به‌عنوان وسيله‌اى براى ارشاد از سوى راهنما انتخاب مى‌شود، مى‌بايست شرايط محيط آماده و عارى از هرگونه عامل مخل باشد همچنين نصيحت مى‌بايست دور از چشم ديگران به‌خصوص کودکان، انجام پذيرد.
|
|
| ۵. از آنجا که چگونگى رفتار و کردار مربى و والدين در تکوين شخصيت کودک تأثير به‌سزائى دارد لذا راهنما بايد در حضور کودکان مواظب اعمال و رفتار خود باشد تا شرايط مساعد براى تربيت، آموزش و ارائهٔ سرمشق فراهم آيد.
|
|
| ۶. ايجاد عادات صحيح و پسنديده که برپايهٔ تفکر باشد از جمله وظايف راهنما در حين بازى و اجراء برنامه‌هاى آموزش در حضور کودکان است.
|
|
| ۷. راهنما بايد در حين بازى طورى عمل کند که کودک پرسش و پاسخ و تحقيق را بياموزد و تا به واقعيت، علم و يقين نرسيده، چيزى را نپذيرد و تعبعيت نکند.
|
|
| ۸. رعايت اصل مساوات و دورى از تبعيض هنگام بازى از مهمترين نکاتى است که بايد مورد توجه راهنما قرار گيرد. در اينجا تذکر اين نکته ضرورى است که حتى به‌علت داشتن هوش و ذکاوت بيشتر نبايد به کودکى در قبال کودکان ديگر امتيازات علنى داده شود. اصل قابل قبول آن است که همهٔ کودکان در مقابل کار، کوشش و نکات برجسته‌اى که در آنان وجود دارد تشويق شوند.
|
|
| ۹. در بازى بايد اصل تعديل بين افراط و تفريط مورد توجه راهنما قرار گيرد. بنابراين بايد روش‌هائى اعمال شود که کودک در همهٔ زمينه‌ها رفتار متعادل داشته باشد. کودکى که در يک جهت رشد يابد از درک حقايق و ساير جهات عاجز خواهد ماند. روش صحيح آن است که کودک در همهٔ زمينه‌ها از رشد متعادلى برخوردار شود.
|
|
| ۱۰. يکى از اصول راهنمائي، تذکر است. لذا راهنماى موفق و آگاه در حين بازى از اين اصل غافل نخواهد شد.
|
|
| ۱۱. بيشترين تغييرات رفتارى در کودک از طريق اعمال و رفتار راهنما است نه از طريق زبان او.
|
|
| ۱۲. احترام به کودک و اهميت دادن به شخصيت او در حين بازى از جمله وظايف راهنما است.
|
|
| ۱۳. اعمال صحيح و به موقع تبشير، مژده دادن، انذار، بيم دادن و بر حذر داشتن از سوى راهنما در هدايت و اصلاح رفتار کودک مؤثر خواهد بود. رعايت اين جنبه‌ها در کنترل، نظارت و ارائه رهنمودهاى لازم در حين بازى ضرورى است.
|
|
| ۱۴. استفاده از مشورت هنگام بازى و تصميم‌گيرى در مواردى خاص توسط راهنما موجب مى‌شود تا اين خصيصه در کودک ملکه شود و رشد نمايد.
|
