دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود

دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود		تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود
رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی		جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود
جان عشاق سپند رخ خود می‌دانست		و آتش چهره بدین کار برافروخته بود
گر چه می‌گفت که زارت بکشم می‌دیدم		که نهانش نظری با من دلسوخته بود
کفر زلفش ره دین می‌زد و آن سنگین دل		در پی اش مشعلی از چهره برافروخته بود
دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت		الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود
یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد		آن که یوسف به زر ناسره بفروخته بود
گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ		یا رب این قلب شناسی ز که آموخته بود