به وقت گل شدم از توبه شراب خجل

به وقت گل شدم از توبه شراب خجل		که کس مباد ز کردار ناصواب خجل
صلاح ما همه دام ره است و من زین بحث		نیم ز شاهد و ساقی به هیچ باب خجل
بود که یار نرنجد ز ما به خلق کریم		که از سال ملولیم و از جواب خجل
ز خون که رفت شب دوش از سراچه چشم		شدیم در نظر ره روان خواب خجل
رواست نرگس مست ار فکند سر در پیش		که شد ز شیوه آن چشم پرعتاب خجل
تویی که خوبتری ز آفتاب و شکر خدا		که نیستم ز تو در روی آفتاب خجل
حجاب ظلمت از آن بست آب خضر که گشت		ز شعر حافظ و آن طبع همچو آب خجل