فرمان یا علامت دادن

براى اطمينان از اين‌که رويداد در لحظهٔ مورد نظر شروع و تمام مى‌شود، فرمان‌هاى دقيق ضرورت مى‌يابند. اگر شما به تصوير بازيگر قطع کنيد و سپس به او علامت شروع بدهيد، شاهد انتظار آنها براى شروع رويداد خواهيد بود. اين وقفه و مکث باعث وقفه در تداوم برنامه مى‌شود. از اين‌رو، درست در لحظهٔ قبل از برش به تصاوير آنها به بازيگران علامت بدهيد. همواره از روش ' علامت و برش' پيروى کنيد.

فرمان‌هاى اشتباه بازيگران را گيج مى‌کند. اگر اجراء آنها (گفتار يا حرکت) تمام شده اما شما هنوز به نماى ديگرى برش نکرده‌ايد، ممکن است موقعيت آنها نامناسب شود و کارى براى انجام نداشته باشند. از طرف ديگر، فرمان‌هاى اشتباه باعث مى‌شود بعد از پايان يک فيلم يا ميان‌نما، بخش‌هاى زايد فيلم نيز بر صفحهٔ تلويزيون ظاهر شوند. البته تدوين بعد از ضبط ضعف‌هاى موجود در فرمان‌ها و علايم اشاره‌اى را جبران کرده و کارگردانى ضعيف را بهبود مى‌بخشد.

- شيوه‌هاى فرمان دادن:

۱. علايم اشاره‌اى دستى- اين علايم توسط مدير صحنه داده مى‌شوند و علايم استانداردى هستند که براى شروع يا توقف يک حرکت به‌کار مى‌روند. بعضى اوقات يک بازيگر قادر به ديدن اين علايم نيست (شرايط فيزيکى او) از اين‌رو، ساير روش‌ها براى اشاره به او به‌کار مى‌روند.

۲. علايم کلامى- گاهى کلمه يا جمله‌اى در متن گفتگوى يک بازيگر مى‌تواند به‌عنوان فرمان يا علامت براى انجام عملى به‌کار مى‌رود. از علايم کلامى براى اتمام رويداد نيز استفاده مى‌شود.

۳. علايم تصويرى- مفسرين يا مجريان غالباً ميان نماهاى ضبط شده را در مونيتور تصوير تماشا کرده و از رويداد آن تصاوير فرمان مى‌گيرند. از طرف ديگر، آنها مى‌توانند از روش 'فرمان زماني' استفاده کرده و از مقطع فرمان به شمارش معکوس بپردازند (معمولاً ۱۰ ثانيه). اکثر اين ميان‌نماها در ابتداى خود چند ثانيه تصوير دارند که اهميت زيادى در برنامه ندارد (در انتهاى ميان‌نما- فيلم- نيز چند ثانيه تصوير بى‌اهميت وجود دارد) و اين چند ثانيه براى شروع گفتار روى آنها و يا اتمام گفتار بسيار مفيد است).

۴. علايم نورى- مجريان مى‌توانند فرمان‌هاى خود را از چراغ دوربين بگيرند (اين چراغ هنگام ظهور تصوير دوربين در مونيتور نهائي، روشن مى‌شود). معمولاً در شرايط خاص مثل تفسير ورزشى در اتاقک‌هاى گزارش‌خوانى يا براى بازيگران پشت صحنه از 'چراغ‌هاى فرمان' استفاده مى‌شود؛ اين چراغ‌ها داراى دو مرحلهٔ 'آماده باش' و 'حرکت' هستند.

۵. علايم از طريق سيستم ارتباطات داخلى استوديو- بعضى اوقات مى‌توان در برنامه‌هاى خاص (اخبار يا تفسير ورزشي) از روش فرمان مستقيم به مجريان استفاده کرد. گويندگان اخبار يا مفسرين داراى گوشى‌هاى کوچکى هستند که کارگردان مى‌تواند مستقيماً دستورات خود را به آنها اعلام کند.

۶. علايم ساعتى- شروع رويداد در زمان خاص.

۷. علايم صوتى- از اين علايم در برخى سازمان‌هاى تلويزيونى استفاده مى‌شود و معمولاً ارتباط بين اتاق فرمان توليد و پخش فيلم / نوار ويدئو را برقرار مى‌سازد. (يک زنگ براى شروع فيلم و دو زنگ براى توقف آن.)

۸. علايم الکترونيکى- از اين علايم که در سازمان‌هاى بزرگ تلويزيونى به‌کار مى‌رود در مقاطع تغيير برنامه‌ها استفاده مى‌شود. اين علايم کوچک سياه يا سفيد در گوشهٔ قاب تصوير نشان‌دهندهٔ خروج برنامه از محدودهٔ زمانى خود است.