یارب از ما چه فلاح آید اگر تو نپذیری

یارب از ما چه فلاح آید اگر تو نپذیری		به خداوندی و فضلت که نظر بازنگیری
درد پنهان به تو گویم که خداوند کریمی		یا نگویم که تو خود واقف اسرار ضمیری
گر برانی به گناهان قبیح از در خویشم		هم به درگاه تو آیم که لطیفی و خبیری
گر به نومیدی ازین در برود بنده‌ی عاجز		دیگرش چاره نماند که تو بی‌شبه و نظیری
دست در دامن عفوت زنم و باک ندارم		که کریمی و حکیمی و علیمی و قدیری
خالق خلق و نگارنده‌ی ایوان رفیعی		خالق صبح و برآرنده‌ی خورشید منیری
حاجت موری و اندیشه‌ی کمتر حیوانی		بر تو پوشیده نماند که سمیعی و بصیری
گر همه خلق به خصمی به در آیند و عداوت		چه تفاوت کند آن را که تو مولا و نصیری
همه را ملک مجازست بزرگی و امیری		تو خداوند جهانی که نه مردی و نه میری
سعدیا من ملک‌الموت غنی‌ام تو فقیری		چاره درویشی و عجزست و گدایی و حقیری