نياز به انرژى در يک کودک با توجه به متابوليسم پايه و نسبت رشد و فعاليت او تعيين مى‌شود. انرژى غذا بايد براى تأمين رشد کافى باشد و از پروتئين براى تأمين انرژى چشم‌پوشى شود. توصيه مى‌شود ۵۰ تا۶۰ درصد انرژى از کربوهيدرات، ۲۵ تا ۳۵ درصد از چربى و ۱۰ تا ۱۵ درصد از پروتئين باشد. جدول RDA بايد به‌عنوان راهنما جهت تعيين دريافت انرژى در کودک مورد استفاده قرار گيرد.
ميزان دريافت انرژى در کودکان سالم، نسبت به ميزان رشد و فعاليت آنها در يک سن و جنس، متفاوت است. تعيين نياز به انرژى در هر فرد براساس استفاده از کيلوکالرى انرژى به ازاء هر کيلوگرم وزن بدن يا به ازاء هر سانتى‌متر از قد صورت مى‌گيرد که روشى مفيد و سودمند است.
پروتئين
نياز به پروتئين در اوايل طفوليت يک دوم گرم به ازاء هر کيلوگرم وزن بدن است که در اواخر دوران کودکى به يک گرم در روز کاهش مى‌يابد (جدول توصيه‌هاى رژيمى RDA در مورد انرژى و پروتئين کودکان).کودکانى که رژيم گياه‌خوارى و يا آلرژى غذائى دارند، بيشتر در معرض دريافت ناکافى پروتئين قرار مى‌گيرند.
جدول توصيه‌هاى رژيمى RDA در مورد انرژى و پروتئين کودکان
سن
کيلوکالرى انرژى
گرم پروتئين
روزانه
در هر کيلوگرم وزن
در هر سانتى‌متر قد
روزانه
در هر کيلوگرم وزن
۳-۱
۱۳۰۰
۱۰۲
۱۴/۴
۱۶
۱/۲
۶-۴
۱۸۰۰
۹۰
۱۶
۲۴
۱/۲
۱۰-۷
۲۰۰۰
۷۰
۱۵/۲
۲۸
۱
مواد معدنى و ويتامين‌ها
آهن
کودکانى که در سنين ۱ تا ۳ سال هستند، در معرض خطر بيشترى از آنمى (کم‌خوني) ناشى از کمبود آهن قرار دارند. رشد سريع کودکان همراه با افزايش در هموگلوبين و ميزان کل آهن بدن مى‌باشد. دريافت غذائى و توصيه‌هاى غذائى بايد عواملى را که در ارتباط با حذف آهن به‌ويژه در منابع گياهى است، شامل شود.
توانائى يادگيرى در کودکان مبتلا به کمبود آهن کاهش مى‌يابد و کم‌خونى سبب کاهش بنيه (توانائي) اين کودکان مى‌شود؛ چرا که اکسيژن کمى به سلول‌ها مى‌رسد. در سال ۱۹۷۰ حدود ۱۲ درصد از افراد ۱۸ تا ۲۳ ساله، در آمريکا مبتلا به کمبود آهن (آنميک) بودند. در سال ۱۹۸۴، اين رقم به ۴ درصد کاهش يافت. اين کاهش تعداد مبتلايان شايد به‌علت افزايش شيرخشک‌هاى غنى شده با آهن باشد. برنامه خانم‌ها، نوزادان و کودکان (wic) که توسط دولت فدرال طرح‌ريزى و اجراء شد و بر روى اهميت فرمولاهاى حاوى آهن و غلات تأکيد داشت، نيز در کاهش ميزان آنمى نقش داشته است. پيشگيرى از کم‌خونى ناشى از کمبود آهن در کودکان بايستى بر مصرف کافى منابع غذائى آهن‌دار متمرکز گردد. مصرف مقدارى گوشت بدون چربى راحت‌ترين راه رساندن مقدار بيشتر آهن به يک کودک است. نسبت بالا آهن هم در بسيارى از غذاهاى حيواني، آهن را بيشتر قابل جذب مى‌نمايد. به‌علاوه، بايد به‌خاطر داشت که مصرف منابع حاوى ويتامين C جذب آهن غيرهم را افزايش مى‌دهد.
کلسيم
در اين گروه سنى براى تشکيلى مواد معدني، مينراليزاسيون و رشد بافت استخوانى لازم است و بايستى به مقدار کافى در برنامه غذائى وجود داشته باشد. نياز واقعى کلسيم و جذب آن به عواملى مثل ميزان پروتئين، ويتامين D و فسفات بستگى دارد. طى رشد سريع، دريافت کلسيم تأثير کمى بر ميزان دفع کلسيم از ادرار دارد. کودکان ۲ تا ۴ بار بيشتر از بالغين نياز به کلسيم به ازاء هر کيلوگرم وزن بدن دارند. نياز کودکان ۲ - ۸ ساله ۱۰۰ ميلى‌گرم در روز (mg/day) مى‌باشد.
شير و فراورده‌هاى لبني، منابع اصلى کلسيم هستند و بچه‌هائى که از هيچ‌يک استفاده نمى‌کنند و يا مقدار محدودى از آنها در برنامه‌ٔ غذائى روزانه خود دارند، در معرض خطر کمبود کلسيم قرار مى‌گيرند.
ويتامين D
براى جذب کلسيم و رسوب آن در استخوان‌ها مورد نياز است. چون اين ماده مغذى از تأثير آفتاب بر بافت‌هاى زيرپوستى به‌دست مى‌آيد، ميزان مورد احتياج در رژيم غذائى بسته به موقعيت جغرافيائى فرد و مدت زمانى که در معرض آفتاب قرار مى‌گيرد، متفاوت مى‌باشد. RDA براى ويتامين D کودکان روزانه ۱۰ ميکروگرم (mg/day) يا ۴۰۰ واحد بين‌المللى مى‌باشد. شير غنى شده با ويتامين D منبع اصلى اين ماده مغذى است.
