آمدستیم تا چنان گردیم

آمدستیم تا چنان گردیم		که چو خورشید جمله جان گردیم
مونس و یار غمگنان باشیم		گل و گلزار خاکیان گردیم
چند کس را نییم خاص چو زر		بر همه همچو بحر و کان گردیم
جان نماییم جسم عالم را		قره العین دیدگان گردیم
چون زمین نیستیم یغماگاه		ایمن و خوش چو آسمان گردیم
هر کی ترسان بود چو ترسایان		همچو ایمان بر او امان گردیم
هین خمش کن از آن هم افزونیم		که بر الفاظ و بر زبان گردیم