ای دل مبتلای من شیفته‌ی هوای تو

ای دل مبتلای من شیفته‌ی هوای تو		دیده دلم بسی بلا آن همه از برای تو
رای مرا به یک زمان جمله برای خود مران		چون ز برای خود کنم چند کشم بلای تو
نی ز برای تو به جان بار بلای تو کشم		عشق تو و بلای جان، جان من و وفای تو
باد جهان بی وفا دشمن من ز جان و دل		گر نکنم ز دوستی از دل و جان هوای تو
پره ز روی برفکن زانکه بماند تا ابد		جمله‌ی جان عاشقان مست می لقای تو
جان و دلی است بنده را بر تو فشانم اینکه هست		نی که محقری است خود کی بود این سزای تو
چشم من از گریستن تیره شدی اگر مرا		گاه و به‌گاه نیستی سرمه ز خاک پای تو
گر ببری به دلبری از سر زلف جان من		زنده شوم به یک نفس از لب جانفزای تو
هست ز مال این جهان نقد فرید نیم جان		می نپذیری این ازو پس چه کند برای تو