در اثبات واجب الوجود

دلا تا کی درین کاخ مجازی		کنی مانند طفلان خاک‌بازی؟
تویی آن دست‌پرور مرغ گستاخ		که بودت آشیان بیرون ازین کاخ
چرا ز آن آشیان بیگانه گشتی؟		چو دونان جغد این ویرانه گشتی؟
بیفشان بال و پر ز آمیزش خاک		بپر تا کنگر ایوان افلاک!
ببین در رقص ارزق‌طیلسانان		ردای نور بر عالم‌فشانان
همه دور شباروزی گرفته		به مقصد راه فیروزی گرفته
یکی از غرب رو در شرق کرده		یکی در غرب کشتی غرق کرده
شده گرم از یکی، هنگامه‌ی روز		یکی را، شب شده هنگامه‌افروز
یکی حرف سعادت نقش بسته		یکی سررشته‌ی دولت گسسته
چنان گرم‌اند در منزل‌بریدن		کزین جنبش ندانند آرمیدن
چه داند کس که چندین درچه کارند		همه تن رو شده، رو در که دارند
به هر دم تازه‌نقشی می‌نمایند		ولیکن نقشبندی را نشایند
عنان تا کی به دست شک سپاری؟		به هر یک روی «هذا ربی» آری؟
خلیل آسا در ملک یقین زن!		نوای «لا احب الافلین» زن!
کم هر وهم، ترک هر شکی کن!		رخ «وجهت وجهی» بر یکی کن!
یکی دان و یکی بین و یکی گوی!		یکی خواه و یکی خوان و یکی جوی!
ز هر ذره بدو رویی و راهی‌ست		بر اثبات وجود او گواهی‌ست
بود نقش دل هر هوشمندی		که باید نقش‌ها را نقشبندی
به لوحی گر هزاران حرف پیداست		نیاید بی‌قلمزن یک الف راست
درین ویرانه نتوان یافت خشتی		برون از قالب نیکو سرشتی
به خشت از کلک انگشتان نوشته‌ست		که آن را دست دانائی سرشته‌ست
ز لوح خشت چون این حرف خوانی		ز حال خشت‌زن غافل نمانی
به عالم اینهمه مصنوع، ظاهر		به صانع چه نه‌ای مشغول‌خاطر؟
چو دیدی کار، رو در کارگر دار!		قیاس کارگر از کار بردار!
دم آخر کز آن کس را گذر نیست		سر و کار تو جز با کارگر نیست
بدو آر از همه روی ارادت!		وز او جو ختم کارت بر سعادت!