مرا سال بگذشت برشست و پنج

مرا سال بگذشت برشست و پنج		نه نیکو بود گر بیازم به گنج
مگر بهره بر گیرم از پند خویش		بر اندیشم از مرگ فرزند خویش
مرا بود نوبت برفت آن جوان		ز دردش منم چون تن بی‌روان
شتابم همی تا مگر یابمش		چویابم به بیغاره بشتابمش
که نوبت مرا به بی‌کام من		چرا رفتی و بردی آرام من
ز بدها تو بودی مرا دستگیر		چرا چاره جستی ز همراه پیر
مگر همرهان جوان یافتی		که از پیش من تیز بشتافتی
جوان را چو شد سال برسی و هفت		نه بر آرزو یافت گیتی برفت
همی‌بود همواره با من درشت		برآشفت و یکباره بنمود پشت
برفت و غم و رنجش ایدر بماند		دل و دیده‌ی من به خون درنشاند
کنون او سوی روشنایی رسید		پدر را همی جای خواهد گزید
برآمد چنین روزگار دراز		کزان همرهان کس نگشتند باز
همانا مرا چشم دارد همی		ز دیر آمدن خشم دارد همی
ورا سال سی بد مرا شصت و هفت		نپرسید زین پیر و تنها برفت
وی اندر شتاب و من اندر درنگ		ز کردارها تا چه آید به چنگ
روان تو دارنده روشن کناد		خرد پیش جان تو جوشن کناد
همی‌خواهم از کردگار جهان		ز روزی ده آشکار و نهان
که یکسر ببخشد گناه مرا		درخشان کند تیره گاه مرا