کسی که چشمه‌ی چشمش چنین ز گریه بجوشد

کسی که چشمه‌ی چشمش چنین ز گریه بجوشد		چگونه راز دل خود ز چشم خلق بپوشد؟
دلی که این همه آتش درو زنند بنالد		تنی که این همه گرمی درو کنند بخوشد
حدیث ماه رخش آن چنان که هست نگویم		مرا مجال نماند، ز مشتری، که بجوشد
به کوشش از متصور شود وصال رخ تو		به دوستی، که پشیمان شود کسی که نکوشد
ستمگرا، ز غمت گر دلم خروش برآرد		عجب مدار، که سنگ از چنین غمی بخروشد
ترا به دل ز که جویم؟ گرت به ترک بگویم		بدان درم چه ستاند؟ کسی که جان بفروشد
مرا نصیحت بسیار می‌کنند، ولیکن		چه سود پند رفیقان؟ چو اوحدی ننیوشد