حکایت

یکی را عسس دست بر بسته بود		همه شب پریشان و دلخسته بود
به گوش آمدش در شب تیره رنگ		که شخصی همی نالد از دست تنگ
شنید این سخن دزد مغلول و گفت		ز بیچارگی چند نالی؟ بخفت
برو شکر یزدان کن ای تنگدست		که دستت عسس تنگ بر هم نبست
مکن ناله از بینوایی بسی		چو بینی ز خود بینواتر کسی