گر جام سپهر زهرپیماست

گر جام سپهر زهرپیماست		آن در لب عاشقان چو حلواست
زین واقعه گر ز جای رفتی		از جای برو که جای این جاست
مگریز ز سوز عشق زیرا		جز آتش عشق دود و سوداست
دودت نپزد کند سیاهت		در پختنت آتشست کاستاست
پروانه که گرد دود گردد		دودآلودست و خام و رسواست
از خانه و مان به یاد ناید		آن را که چنین سفر مهیاست
از شهر مگو که در بیابان		موسیست رفیق من و سلواست
صحبت چه کنی که در سقیمی		هر لحظه طبیب تو مسیحاست
دلتنگ خوشم که در فراخی		هر مسخره را رهست و گنجاست
چون خانه دل ز غم شود تنگ		در وی شه دلنواز تنهاست
دل تنگ بود جز او نگنجد		تنگی دلم امان و غوغاست
دندان عدو ز ترس کندست		پس روترشی رهایی ماست
خاموش که بحر اگر ترش روست		هم معدن گوهرست و دریاست