جراحی دست

دو وضعيت اصلى براى اندام فوقانى تعريف شده است: ۱. وضعيت عملکردي: در اين وضعيت اندام فوقانى بهترين حالت را براى رسيدن به دهان، پرينه، براى چنگ‌زدن و فشاردادن دارد. در اين وضعيت آرنج در يک زاويهٔ مستقيم يا نزديک آن بوده، ساعد در حالت خنثى (وضعيتى بين سوپيناسيون و پروناسيون) قرار داشته، مچ ۳۰ْ اکستانسيون داشته و انگشتان خم شده‌اند.

در هنگام آتل‌بندي، آرترودز، تنودز يا ساير حالاتى که احتمال خطر خشکى مفاصل وجود دارد، بايد دست را در اين وضعيت ثابت کرد. ۲. وضعيت استراحت: در اين حالت مچ خم شده، انگشتان اکستانسيون يافته، ساعت معمولاً در حالت پروناسيون بوده و آرنج ممکن است در حالت اکستانسيون باشد. پس از صدمات و فلج و درد، اندام بدون اراده در اين وضعيت قرار مى‌گيرد و از اين رو به آن وضعيت آسيب نيز گفته مى‌شود.