دیده از خلق ببستم چو جمالش دیدم

دیده از خلق ببستم چو جمالش دیدم		مست بخشایش او گشتم و جان بخشیدم
جهت مهر سلیمان همه تن موم شدم		وز پی نور شدن موم مرا مالیدم
رای او دیدم و رای کژ خود افکندم		نای او گشتم و هم بر لب او نالیدم
او به دست من و کورانه به دستش جستم		من به دست وی و از بی‌خبران پرسیدم
ساده دل بودم و یا مست و یا دیوانه		ترس ترسان ز زر خویش همی‌دزدیدم
از ره رخنه چو دزدان به رز خود رفتم		همچو دزدان سمن از گلشن خود می چیدم
بس کن و راز مرا بر سر انگشت مپیچ		که من از پنجه پیچ تو بسی پیچیدم
شمس تبریز که نور مه و اختر هم از اوست		گر چه زارم ز غمش همچو هلال عیدم