جوانه زدن بذرها

بذرها هميشه براى زندگى و زيست انسان اهميت حياتى داشته‌اند. انسان‌هاى ماقبل تاريخ بذرها را براى تغذيه و تکثير جمع‌آورى و نگهدارى مى‌کردند. ظهور تمدن‌هاى کهن را مى‌توان مربوط به توليد غلات دانست: گندم و جو در خاورميانه، برنج در جنوب شرقى آسيا و ذرت در آمريکا، رومى‌ها رب‌النوع يا الههٔ زراعت را ستايش مى‌کردند. ذرت نيز نقش برجسته‌اى در مراسم مذهبى بوميان آمريکا بازى مى‌کرد و هم‌اکنون نيز بذرها منبع اصلى غذا، نوشيدنى‌ها و داروهاى متعدد هستند.

بذر يک رابط زنده بين والدين و نتايج و نيز عامل اصلى انتشار مى‌باشد. بذر بايد تا فراهم شدن شرايط مناسب براى جوانه‌زنى و رشد، در مقابل عوامل نامساعد محيطى (مثل يخبندان، آتش، سيل، تغذيه حيوانات) مقاومت کرده و تا حصول شرايط مناسب محيطى جهت جوانه زدن و رشد، زنده بماند.

از نظر بيولوژيکى بذر را مى‌توان تخمک رسيده و بارور تعريف نمود، اما تعريف بذر از نظر کشاورزى تا حدودى جامع‌تر است. در بيشتر گونه‌ها که شامل خانواده گرامينه نيز مى‌شود بذر، ميوه‌اى با تخمک منفرد است که خشک و شکوفا (ديوارهٔ ميوه شکافته مى‌شود) مى‌باشد. در پاره‌اى ديگر از گونه‌ها، بذر، يک ميوه دو دانه است که خشک و ناشکوفا مى‌باشد. در چغندر بذر تجمعى است از ميوه‌هاى خشک، که هرکدام داراى تخمک‌هاى منفردى هستند (بذر پلى‌ژرم). در ميان هزاران گونه زراعى و وحشى تنوع بذرها از نظر فيزيکى (اندازه، شکل و رنگ) بيوشيميائى و فيزيولوژيکى بسيار زياد است.