لبم خموش ز آواز مدعا طلبی است

لبم خموش ز آواز مدعا طلبی است		که مدعا طلبیدن ز یار بی‌ادبی است
حکیم جام جم و آب خضر چون گوید		مراد جام زجاجی و باده‌ی عنبی است
نرنجم ار سخن تلخ گویدم که ز پی		شکرفشان لبش از خنده‌های زیر لبی است
شب از جفای تو می‌نالم و چو می‌نگرم		همان دعای تو با ناله‌های نیمه شبی است
به یک کرشمه‌ی چشم فسونگر تو شود		یکی هلاک یکی زنده این چه بوالعجبی است
برد دل از همه کس نظم او که هاتف را		ملاحت عجمی و فصاحت عربی است