اختلال پسیکوتیک ناشی از الکل، همراه با هالوسینوز

هالیسینوز واضح و پایدار (غالباً بینائی و شنوائی)، بدون دلیریوم که به دنبال کاهش مصرف الکل (بعد از ۲ روز) در شخص وابسته به الکل به‌وجود می‌آید و ممکن است به شکل مزمنی درآید که از لحاظ بالینی شبیه به اسکیزوفرنی گردد. این اختلال در مردان چهار بار شایع‌تر از زنان است، و معمولاً پس از ۱۰ سال وابستگی به الکل به‌وجود می‌آید. اگر بیمار آژیته است، درمان شامل بنزودیازپین (مانند ۱ تا ۲ میلی‌گرم لورازپام به‌صورت خوراکی یا درون‌عضله‌ای، ۵ تا ۱۰ میلی‌گرم دیازپام) یا دوز پائینی از یک آنتی‌پسیکوتیک پرقدرت (به‌عنوان مثال ۲ تا ۱۰ میلی‌گرم از هالوپریدول خوراکی یا درون‌عضله‌ای هر ۴ تا ۶ ساعت) می‌باشد.