من از آن که شوم کو نه ازان تو بود؟

من از آن که شوم کو نه ازان تو بود؟		یا چه گویم که نه در لوح و بیان تو بود؟
سخن لب، که تو داری، نتوانم گفتن		ور بگویم سخنی هم ز زبان تو بود
هر زمانم به جهانی دگر اندازی، لیک		نروم جز به جهانی که جهان تو بود
تن و دل گر به فدای تو کند چندان نیست		خاصه آن کش دل و تن زنده به جان تو بود
نگذاری که ببوسد لبم آن پای و رکاب		ای خوش آن بوسه که بر دست و عنان تو بود!
چون نشانی بنماند ز تن من بر خاک		دل تنگم به همان مهر و نشان تو بود
جان خود را سپر تیر بلا خواهم ساخت		اگر آن تیر، که آید ز کمان تو بود
چون بپوسد تن من گوش و روانی که مراست		بر ورود خبر و حکم روان تو بود
هر چه آرند به بازار دو کون، از نیکی		همه، چون نیک ببنینی، ز دکان تو بود
دیده در کل مکان گر چه ترا می‌بیند		من نخواهم که بجز دیده مکان تو بود
می‌کنم ذکر تو پیوسته به قلب و به لسان		خنک آن قلب که مذکور لسان تو بود
نیست غم سر دل اوحدی ار گردد فاش		چو دلش حافظ اسرار نهان تو بود