رگتایم

رگتایم سبکی در تصنیف موسیقی پیانو است که از دههٔ ۱۸۹۰ تا حدود ۱۹۱۵ در اوج شکوفائی بود. این سبک نخست توسط پیانیست‌های سیاه‌پوست که در سرزمین‌های غرب میانه و جنوب ایالات‌متحد سفر می‌کردند و به نوازندگی در سالن‌ها و تالارهای رقص می‌پرداختند نشو و نما یافت. رگتایم اندکی پس از پیدایش، به یک سبک محبوب ملی بدل شد و از طریق نسخه‌های چاپی، پیانوهای خودکار، آوازهای رگتایم و تنظیم آن برای رقص و دسته‌های سیار همنواز در دسترس میلیون‌ها تن - سفید و سیاه - قرار گرفت.

موسیقی رگتایم برای پیانو به‌طور عام وزنی دوتائی (4^2) دارد و با تمپوی معتدل مارش اجراء می‌شود. در یک قطعهٔ رگتایم، دست راست پیانیست ملودئی بسیار سنکوپ‌دار را می‌نوازد و دست چپ به‌گونه‌ای یکنواخت و با تقسیم هر ضرب به دو نت مساوی، ضرب را محفوظ می‌دارد و ملودی دست راست را همراهی می‌کند. یک قطعهٔ رگتایم به‌طور معمول دارای چندین ملودی با کیفیت‌های همانند است. این ملودی‌ها در قالب فرم‌هائی همچون (AA BB A CC DD) یا (AA BB CC DD EE - مقدمه) جای می‌گیرند. با آنکه چنین فرم‌هائی برگرفته از مارش‌ها و رقص‌های اروپائی است، اما ریتم‌های رگتایم در موسیقی عامیانهٔ سیاهان آمریکا ریشه دارد.

نوازندگان قدیمی جاز اغلب در بداهه‌نوازی‌ها ملودی‌های رگتایم را مبنای کار خود قرار می‌دادند. سنکوپ‌ها، ضرب یکنواخت و سبک نوازندگی پیانو در رگتایم میراثی مهم برای جاز بود.

اسکات جاپلین

اسکات جاپلین (Scott Joplin) - (۱۸۶۸-۱۹۱۷)، آهنگساز و پیانیستی که پدرش برده بود، به‌عنوان 'سلطان رگتایم' شناخته می‌شود. جاپلین پروردهٔ موسیقی 'کلاسیک' بود و یک باله، دو اپرا و نیز قطعه‌های پیانوئی فراوانی به سبک رگتایم آفریده است. مشهورترین قطعهٔ پیانوئی او Maple Leaf Rag است که نام خود را از نام یک سالن در سِدالیای میسوری (Sedalia Missouri) که جاپلین در آنجا نوازندهٔ پیانو بود گرفته است. پس از انتشار Maple Leaf Rag در ۱۸۹۹، صداها هزار نسخهٔ آن به فروش رسید. این موفقیت برای جاپلین امکان آن را فراهم آورد تا نوازندگی در سالن را رها کند و به سِینت لوئیز، جائی‌که به تدریس و آهنگسازی مشغول شد، برود.

در ۱۹۰۹ جاپلین در نیویورک ساکن شد و واپسین سال‌های عمر را در آنجا گذراند. این دوران برای جاپلین یأس‌آلود و حزن‌انگیز بود: سلامتش تحلیل رفت و در تلاش نومیدانهٔ خود برای اجراء شایستهٔ اپرایش تریمونیشا (Treemonisha) ،(۱۹۱۱) ناکام ماند. او سرانجام خود اپرایش را در هارلم - بدون هیچ صحنه‌پردازی، جامه‌آرائی یا ارکستر - بر صحنه آورد. ناکام ماندن این تلاش، جسم و جان جاپلین را درهم شکست. او در ۱۹۱۶ در بیمارستانی بستری شد و سال بعد در آنجا درگذشت. در سال‌های اخیر تریمونیشا از بوتهٔ فراموشی درآمده و محبوبیتی عظیم یافته است.