نحوهٔ تصمیم‌گیری در شورا

پس از آنکه مسائل در شورا شکافته و دربارهٔ اجزاء آن به حد کفايت بحث شد، به‌طورى که نکتهٔ تکميل‌کنندهٔ ديگري، لااقل در پايان نشست شورا، به‌نظر اعضاء نرسيد نقش رهبر بيش از پيش متجلى مى‌گردد؛ وى در جهت اطمينان خود و اعضاء شورا و احساس رضايت همه يا اکثر اعضأ از گفت و گوها تبادل‌ نظر را خاتمه مى‌دهد و مرحلهٔ تصميم‌گيرى را آغاز مى‌کند. که تثبيت چنين وضعى نياز به وجدانى بيدار دارد تا نسبت به‌کار انجام شده به قضاوت بپردازد. در حقيقت ايجاد روحيهٔ رضايت و توافق در مورد خاتمهٔ بحث و شروع تصميم‌گيرى از حادترين وظايفى است که يک رهبر مجبور به ايفاء آن است که در غير اين صورت مهارت رهبرى او قابل ترديد خواهد بود.

براى اخذ تصميم يا دريافت پيشنهادهاى رسيده يک‌ به يک مطرح مى‌شود و به رأى گذارده مى‌شود. در اين حالت پيشنهادى که بيش از همه روى آن توافق باشد به‌عنوان نتيجهٔ کار شورا پذيرفته مى‌شود راجع به آن از طريق اعلام نظرات موافق اخذ تصميم مى‌گردد.

در حالتى ديگر از تمامى مباحث انجام شده رهبر در شورا قبل از پايان بحث، رهبر خلاصه‌بردارى و شخصاً نتيج‌گيرى مى‌کند و به‌توافق رسيدند اين توافق را به‌عنوان مصوبات جمع تلقى مى‌کنند.ژ

اجراء هر گونه اصلاحاتى در اين روند امرى عادى در کار شورا است و لطمه‌اى به ماهيت آن وارد نمى‌سازد. اگر اخذ تصميم در همان نشست مقدور نباشد و بحث بيشترى پيرامون نتايج حاصل لازم باشد تصميم‌گيرى به نشست‌هاى ديگر شورا کشيده مى‌شود.

تصميمات و نظريات ابزارى شوراها غالباً پيشنهاد دارد و ضمانت اجرائى آن همان صلاحيت و حقانيتى است که در روح مصوبات وجود دارد. البته شورا مى‌تواند در چگونگى اجراء تصميمات آن نظارت و پيگيرى کند ولى اين امر اصولاً جزء وظايف اصلى شورا نيست بلکه وظيفه‌اى داوطلبانه و جنبى براى شورا به‌شمار مى‌رود.

نکتهٔ مهم اين است که اصولاً تمامى اعضأ مشترکاً در تصميم‌گيرى‌ها مداخله مى‌کنند ولى شخصى که آن را هدايت و از ديدگاهى عملى و منطقى با آن برخورد مى‌کند رهبر است.