فارسی معاصر

زبان فارسى معاصر اساساً در سرزمين ايران رايج است. اين زبان به‌عنوان زبان رسمي، زبان ادبى گروه نژادى غالب و زبان اجبارى آموزش در تمام کشور رواج دارد. با اين همه اين زبان زبان مادرى فارسى‌زبانان است که جمعيت غالب کشور را تشکيل مى‌دهند. در خارج از مرزهاى ايران نيز گروه‌هاى کوچکى از فارسى‌زبانان در کشورهاى عربى و جمهورى‌هاى ماوراء قفقاز و آسياى مرکزى (به‌نام ايراني) زندگى مى‌کنند.

براى نگارش زبان فارسى معاصر از القباى عربى که چند نشانهٔ اضافى به آن افزوده شده است استفاده مى‌شود.

نظام دستورى و آوائى فارسى معاصر با فارسى قديم چندان تفاوتى نکرده است.

اما در واژگان تغييرات مهمى پيدا شده است. بسيارى از کلماتى که در زبان ادبى قديم به‌کار مى‌رفتند متروک شده‌اند، ولى از سوى ديگر تعداد زيادى واژه‌هاى جديد و از آن جمله کلمات قرضى وارد زبان شده‌اند.