روش‌های جراحی

روش قدامى يا در عرض صفاقى (transpeitoneal) از طريق يک برش طولانى عمومى در خط وسط يا برش زيردنده‌اى دوطرفه باعث تسهيل کاوش دوطرفه مى‌شود و براى بيمارانى‌ به‌کار مى‌رود که بالقوه، بيمارى‌هاى دوطرفهٔ آدرنال، از جمله فئوکروموسيتوم، داشته باشند. اين روش امکان قرارگرفتن وسيع اندام‌هاى شکمى و خلف صفاق را در دسترس جراح فراهم مى‌کند. متأسفانه، اين برش باعث درد شديد، ايلئوس، و آتلکتازى مى‌شود. بيماران - به‌ويژه بيماران دچار سندرم کوشينگ - در معرض خطرات ترميم بد زخم، از جمله بيرون‌زدن احشاء (اولسراسيون) هستند.

روش خلفي، که از طريق برش‌هائى در هريک از دو طرف نخاع در حالى‌که بيمار به شکم خوابيده است، انجام مى‌شود، پس از عمل بهتر تحمل مى‌شود، ولى منطقهٔ محدودى را در دسترس جراح قرار مى‌دهد. در اين روش خلف صفاقي، ترميم بد زخم، پتانسيل بيرون‌زدگى احشاء را ندارد و بازگشت کارکرد روده وسيع است. روش خلفى را مى‌توان از طريق طيفى از برش‌ها، از ترانس‌پلورال تا برش‌هائى از بستر دندهٔ يازدهم يا دوازدهم، انجام داد. برش دندهٔ دوازدهم را بيماران به‌بهترين نحوى تحمل مى‌کنند و براى ضايعات کوچکتر از ۵-۴ سانتى‌متر بهترين برش است. به‌خاطر محدود بودن دسترسى جراحي، روشخلفى تنها زمانى ‌به‌کار مى‌رود که محل ضايعه از قبل با بررسى‌هاى راديوگرافيک، سينتى‌گرافيک، يا آنژيوگرافيک مشخص شده باشد. يک روش جانبى (lateral) نيز از طريق بستر دندهٔ يازدهم که آدرنال‌ها را از خلف صفاق در دسترس قرار مى‌دهد، براى تومورهاى يکطرفهٔ بزرگ شناخته شده يا بيمارى دوطرفه در بيماران چاق يا بسيار پرخطر مفيد است.