از کاه ، کهربا بگریزد به بخت ما

از کاه ، کهربا بگریزد به بخت ما		خنجر به جای برگ برآرد درخت ما
الماس ریزه شد نمک سوده‌ی حکیم		در زخم بستن جگر لخت لخت ما
با اینهمه خجالت و ذلت که می‌کشم		از هم فرو نریخت زهی روی سخت ما
زورق گران و لجه خطرناک موجه صعب		ای ناخدا نخست بینداز رخت ما
وحشی تو بودی و من و دل، شاه وقت خویش		آتش فکند شعله‌ی گلخن به تخت ما