فیلم‌نامه

ديدگاه‌هاى چندى در فيلم‌بردارى يک فيلم وجود دارند که از روش‌هاى تجربى تا طراحى دقيق فيلم متغير هستند. در فيلم‌بردارى بدون فيلم‌نامه و آزاد، دوربين هر آنچه را که در پيش رو دارد ضبط مى‌کند؛ بعضى اوقات خطوط کلى کار مشخص است، به عبارت ديگر طرح فيلم‌بردارى وجود دارد. در اين صورت، مواد کار در خلال مرحلهٔ تدوين انتخاب شده و در قالب يک فيلم که گفتار متن نيز دارد جان مى‌گيرد. اين روش غالباً در تهيهٔ فيلم‌هاى مستند و خبرى به‌کار مى‌رود.

در فيلم‌هائى که فيلم‌نامهٔ کامل دارند ابتدا داستان به صحنه‌ها و نماهاى مجزا تفکيک شده و هر نما يا مجموعهٔ نماها به تنهائى تکميل و ارزيابى مى‌شود. سپس به‌منظور صرفه‌جوئى و حفظ کارآئي، هر رويداد مشخص به ترتيب، فيلم‌بردارى مى‌شود (برنامه‌ريزى فيلم‌برداري). به‌طور مثال، اگر داستان فيلم به روش ميان‌برش ــ‌برش متداخل‌ــ بين يک شخصيت در بالاى صخره و شخصيت ديگر در پائين آن نياز دارد، ابتدا تمامى نماهاى موجود در يک موضع فيلم‌بردارى شده سپس دوربين را به ديدگاه ديگر (پائين صخره) منتقل مى‌کنند.

اين روش فيلم‌بردارى ــ‌ناپيوسته و بدون ترتيب‌ــ‌ از تغييرات غيرضرورى موضع دوربين، نورپردازى و صحنه‌پردازى جلوگيرى کرده و کارآئى بازيگران صحنه را افزايش مى‌دهد.