چو شد به خنده شکر بار پسته‌ی دهنش

چو شد به خنده شکر بار پسته‌ی دهنش		شد آب لطف روان از لب چه ذقنش
از آنش آب دهن چون جلاب شیرین است		که هست همچو شکر مغز پسته‌ی دهنش
گشاده شست جفا ابروی کمان شکلش		کشیده تیر مژه نرگس سپه شکنش
کمان ابروی او تیر غمزه‌ای نزند		که دل نگیرد همچون هدف به خویشتنش
بر آفتاب کجا سایه افگند هرگز		مهی که مطلع حسن است جیب پیرهنش
برهنه گر شود آب روان جان بینی		چو در پیاله شراب از قرابه‌ی بدنش
چو زیر برگ بنفشه گل سپید بود		به زیر موی چو شعر سیه، حریر تنش
به زیر هر شکنش عنبر است خرواری		که باربند عبیر است زلف چون رسنش
میان آتش شوقند و آب دیده هنوز		به زیر خاک شهیدان سوخته کفنش
مرا که در طلبش خضروار می‌گشتم		چو آب حیوان ناگاه بود یافتنش
کجا رسم ز لب او به بوسه‌ای چو دمی		«رها نمی‌کند ایام در کنار منش»