| هزاران غم بدل اندوته دیرم |
|
هزار آتش بجان افروته دیرم |
| بیک آه سحر کز دل برآرم |
|
هزاران مدعی را سوته دیرم |
|
|
| بیته گلشن به چشمم گلخن آیو |
|
واته گلخن به چشمم گلشن آیو |
| گلم ته گلبنم ته گلشنم ته |
|
که واته مرده را جان بر تن آیو |
|
|
| غم عشقت ز گنج رایگان به |
|
وصال تو ز عمر جاودان به |
| کفی از خاک کویت در حقیقت |
|
خدا دونه که از ملک جهان به |
|
|
| سر سرگشته‌ام سامان نداره |
|
دل خون گشته‌ام درمان نداره |
| به کافر مذهبی دل بسته دیرم |
|
که در هر مذهبی ایمان نداره |
|
|
| امان از اختر شوریده‌ی مو |
|
فغان از بخت برگردیده‌ی مو |
| فلک از کینه ورزی کی گذاره |
|
رود خون از دل غمدیده‌ی مو |
|
|
| بروی ماهت ای ماه ده و چار |
|
به سرو قدت ای زیبنده رخسار |
| که جز عشقت خیالی در دلم نی |
|
بدیاری ندارم مو سر و کار |
|
|
| نهالی کن سر از باغی برآرد |
|
ببارش هر کسی دستی برآرد |
| برآرد باغبان از بیخ و از بن |
|
اگر بر جای میوه گوهر آرد |
|
|
| غمت در سینه‌ی مو خانه دیره |
|
چو جغدی جای در ویرانه دیره |
| فلک هم در دل تنگم نهد باز |
|
هر آن انده که در انبانه دیره |
|
|
| کشم آهی که گردون پر شرر شی |
|
دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی |
| بترس از برق آه سوته دیلان |
|
که آه سوته دیلان کارگر شی |
|
|
| شبی ناید ز اشکم دیده تر نی |
|
سرشکم جاری از خون جگر نی |
| شو و روجم رود با ناله‌ی زار |
|
ته را از حال زار مو خبر نی |
|
|
| غم و درد دل مو بی حسابه |
|
خدا دونه دل از هجرت کبابه |
| بنازم دست و بازوی ته صیاد |
|
بکش مرغ دلم بالله ثوابه |
|
|
| بی تو تلواسه دیرم ای نکویار |
|
زهر در کاسه دیرم ای نکویار |
| میم خون گریه ساقی ناله مطرب |
|
مصاحب این سه دیرم ای نکویار |
|
|
| اگر دستم رسد بر چرخ گردون |
|
از او پرسم که این چین است و آن چون |
| یکی را میدهی صد ناز و نعمت |
|
یکی را نان جو آلوده در خون |
|
|
| چه باغ است اینکه دارش آذرینه |
|
چه دشت است اینکه خونخوارش زمینه |
| مگر بوم و بر سنگین دلان است |
|
مگر صحرای عشق نازنینه |
|
|
| کجا بی جای ته ای بر همه شاه |
|
که مو آیم بدانجا از همه راه |
| همه جا جای ته مو کور باطن |
|
غلط گفتم غلط استغفرالله |
|
|
| کسیکه ره بفریادم برد نی |
|
خبر بر سرو آزادم برد نی |
| همه خوبان عالم جمع گردند |
|
کسیکه یادت از یادم برد نی |
|
|
| به هر شام و سحر گریم بکوئی |
|
که جاری سازم از هر دیده جوئی |
| مو آن بی طالعم در باغ عالم |
|
که گل کارم بجایش خار روئی |
|
|
| سمن زلفا بری چون لاله دیری |
|
ز نرگس ناز در دنباله دیری |
| از آن رو سه بمهرم بر نیاری |
|
که در سرناز چندین ساله دیری |
|
|
| شبی نالم شبی شبگیر نالم |
|
ز جور یار و چرخ پیر نالم |
| گهی همچون پلنگ تیر خورده |
|
گهی چون شیر در زنجیر نالم |
|
|
| وای آن روزی که قاضی مان خدا بی |
|
به میزان و صراطم ماجرا بی |
| بنوبت میروند پیر و جوانان |
|
وای آنساعت که نوبت زان ما بی |
|
|
| دل ارمهرت نورزه بر چه ارزه |
|
گل است آندل که مهر تو نورزه |
| گریبانی که از عشقت شود چاک |
|
بیک عالم گریبان وابیرزه |
|
|
| برویت از حیا خوی ریته دیری |
|
دو ابرویت بناز آمیته دیری |
| به سحر دیده در چاه زنخدان |
|
بسی هاروت دل آویته دیری |
|
|
| ز آهم هفت گردون پر شرر بی |
|
زمژگانم روان خون جگر بی |
| ته که هرگز دلت از غم نسوجه |
|
کجا از سوته دیلانت خبر بی |
|
|
| سحرگاهان که اشکم لاوه گیره |
|
زآهم هفت چرخ آلاوه گیره |
| چنان از دیده ریزم اشک خونین |
|
که گیتی سر بسر سیلابه گیره |
|
|
| عزیزان موسم جوش بهاره |
|
چمن پر سبزه صحرا لاله زاره |
| دمی فرصت غنیمت دان درین فصل |
|
که دنیای دنی بی اعتباره |
|
|
| مرا درد آموه و درمان چه حاصل |
|
مرا وصل آموه و هجران چه حاصل |
| بسوته بی گل و آلاله بی سر |
|
سر سوته کله یاران چه حاصل |
|
|
| دلا از دست تنهایی بجانم |
|
ز آه و ناله‌ی خود در فغانم |
| شبان تار از درد جدایی |
|
کند فریاد مغز استخوانم |
|
|
| غم عشق تو مادر زاد دیرم |
|
نه از آموزش استاد دیرم |
| بدان شادم که از یمن غم تو |
|
خراب آباد دل آباد دیرم |
|
|
| الهی سوز عشقت بیشتر کن |
|
دل ریشم ز دردت ریشتر کن |
| ازین غم گر دمی فارغ نشینم |
|
بجانم صد هزاران نیشتر کن |
|
|
| غمم بیحد و دردم بی شماره |
|
فغان کاین درد مو درمان نداره |
| خداوندا ندونه ناصح مو |
|
که فریاد دلم بی‌اختیاره |
|
|
