تصمیم‌گیری دربارهٔ تماشای تلویزیون در خانواده

عوامل بسيارى دست‌اندکار است که مى‌تواند بر خانواده‌هاى مختلف تأثير بگذارد تا عادات تماشاى تلويزيون خود را بر آن اساس بنا نهند. همان‌طور که تحقيقات نشان داده مشکل اين است که چه چيز از تلويزيون تماشا کنند. اين مشکل مى‌تواند به‌صحنهٔ درگيرى در خانواده‌ها مبدل شود. زمانى که بيش از يک عضو از خانواده بخواهد به‌دلايل مختلف کانال تلويزيون را تغيير دهد، ممکن است مجادله طولانى درگيرد که چه‌کسانى مى‌بايست برنامهٔ مورد علاقه‌شان را تماشا کنند. در شرايط زندگى امروزى که خانواده‌ها بيش از يک دستگاه تلويزيون دارند، ممکن است تصور شود که اين نزاع و درگيرى خيلى زود کاهش يا به‌طور کلى خاتمه مى‌يابد، اما هميشه هم ممکن است اين نزاع، به‌اين راحتى خاتمه نيابد، به‌خصوص زمانى که بر سر بهترين دستگاه تلويزيون موجود در خانه رقابت وجود داشته باشد.

کودکان زمانى که بسيار کوچک هستند، عادت تماشايشان به‌شدت تخت تأثير اينکه والدين آنها از تلويزيون چه جيز و چه وقت تماشا مى‌کنند، قرار مى‌گيرد، به‌ويژه زمانى که تلويزيون اصلى خانه مدنظر باشد. با اين وجود، بيشتر احتمال دارد کودکان با کودکان ديگرى تلويزيون تماشا کنند تا با يک والدين مى‌کنند. اگرچه، الگوى صريح تماشا با فرد ديگر، بستگى به‌ماهيت برنامه‌اى دارد که تماشا مى‌شود. ممکن است برنامه‌هايى را که مخاطب به‌خصوصى ندارد کودکان و والدين خيلى بيشتر با هم تماشا کنند. در چنين شرايطي، کودکان و والدين آنها حداقل دو سوم زمان را با هم تماشا مى‌کنند، درحالى که درمورد برنامه‌هايى که کودکان را هدف قرار مى‌دهد، تماشاى هم‌زمان کودکان و والدين، ممکن است به يک‌چهارم زمان کاهش يابد.

الگوهاى تماشاى افراد خانواده و کنترل‌هاى قانونمند، بر نحوهٔ استفاده از اين دستگاه، در واقع در بسيارى از خانواده‌ها وجود دارد، و مى‌تواند واسطهٔ مهمى در جهت تأثير تلويزيون بر کودکان باشد. با اين‌وجود، تصميم دربارهٔ اينکه از اين دستگاه به‌چه شکل، همراه با چه کسى و تحت چه شرايطى استفاده شود، مى‌تواند بسيار متفاوت باشد. براى مثال، ممکن است خانواده‌اى به‌اندازهٔ خانواده‌اى ديگر، کنترل زيادى در جهت اينکه فرزندان آنها چه برنامه‌هايى تماشا مى‌کنند، اعمال نکنند؛ اگرچه ممکن است والدين اغلب ادعا کنند که مراقب کودکان خود هستند تا برنامه‌هايى تماشا کنند که به آنها اجازهٔ ديدن آن را داده‌اند، اين حالت، ممکن است با آنچه در عمل روى مى‌دهد، تفاوت کند. از اين گذشته، در اين روزها که خانواده‌ها دو يا سه‌دستگاه تلويزيون دارند و مى‌توان در اتاق بچه‌ها دستگاه تلويزيون را مشاهده کرد، والدين اغلب ممکن است ندانند که کودکانشان جه وقت و چه چيزى تماشا مى‌کنند. اگر لازم باشد والدين خارج از خانه باشند، در آن صورت کودکان آزاد خواهند بود هرآنچه را که دوست دارند، تماشا کنند.

مى‌توانيم با مرور برخى از پژوهش‌هاى اوليه‌اى که بر روى تماشاى خانوادگى تلويزيون کار کرده‌اند، بحث را آغاز کنيم. برخى از شواهد حاکى از آن است که خانواده‌ها به‌شيوه‌اى دموکراتيک عمل مى‌کنند و دربارهٔ اينکه چه برنامه‌هايى تماشا کنند با هم تصميم‌گيرى مى‌کنند، اما ممکن است اين الگو تنها به‌ساعاتى از روز محدود شود. براى مثال، امکان دارد اين تصميم همگاني، دربارهٔ برنامه‌هايى که در شب پخش مى‌شود، اتخاذ شود، يعنى زمانى که بيشتر احتمال دارد خانواده به‌صورت گروهى در جلو تلويزيون، دور هم جمع شوند، اما در خلال روز، اين احتمال بيشتر وجود دارد که هر يک از اعضاى خانواده، خود کنترل دستگاه را در اختيار گيرد. اين شواهد اوليه همچنين، نشان مى‌دهند که کودکان بيشتر از بزرگسالان احتمال دارد که به‌طور خانوادگى انتخاب مى‌شوند، راضى باشند.

در مطالعه‌اى ديگر معلوم شد که، درجمع خانوادگي، بيشترين احتمال اين است که زنان شب‌ها برنامه‌هاى نمايشى را براى تماشا انتخاب کنند، بعد از آن مرد خانواده با موافقت کامل يا پذيرش در جايگاه دوم تصميم‌گيرى جاى مى‌گيرد. کودکان اغلب در اقليت قرار دارند و تنها يک هفتم، حق تصميم‌گيرى به‌آنها واگذار مى‌شود. در اين مطالعه همچنين مشخص شد که، در د. در چنين شرايطي، کودکان و والدين آنها حداقل دو سوم زمان را با هم تماشا مى‌کنند، درحالى که درمورد برنامه‌هايى که کودکان را هدف قرار مى‌دهد، تماشاى هم‌زمان کودکان و والدين، ممکن است به يک‌چهارم زمان کاهش يابد.

استيون چفه (Steven Chaffee) و آلبرت تايمز (Albert Tims)، در ۱۹۷۶ مشاهده کردند که انتخاب برنامه، تا اندازه‌اى بستگى به‌ديگر اعضاى خانواده دارد که در حال تماشاى برنامه هستند. در مطالعه‌اى بر روى ۲۰۰ دانش‌آموز سال‌هاى اول و آخر دبيرستان، رابطه‌اى بين حضور ديگران و نوع برنامه‌هايى که تماشا مى‌شدند، مشخص شد. خواهران و برادران، اغلب، نمايش‌هاى واقعي، مانند اخبار، حاضر شوند. شوند. مشخص نيست که آيا کودکان برنامه‌اى را که مى‌خواهند تماشا کنند با فردى که حضور دارد تطبيق مى‌دهند با اينکه به‌دنبال فرد خاصى براى همراهى هنگام تماشاى برنامه‌اى خاص مى‌گردند. جورج کامستوک (George Comstovk)، يادآورى کرد که بينندگان، اغلب، برنامه‌هايى را تماشا مى‌کنند که فردى ديگر در خانواده آن را براى تماشا انتخاب کرده است، اگرچه به‌هر حال، بيشتر وقت‌ها برنامه‌ها بدون انتخاب تماشا مى‌شوند، و تماشاى تلويزيون به‌واسطهٔ مقبوليت کانال تلويزيونى و دنبال کردن برنامه‌اى به‌دنبال برنامه ديگر صورت مى‌گيرد. اما اين تصوير زمانى که خانواده‌ها تصميم مى‌گيرند تلويزيون تماشا کنند، مى‌تواند بسيار پيچيده شود. مطالعه گروهى متمرکز که در ۱۹۷۴، مؤسسهٔ بنگاه سخن‌پراکنى عمومى (Corporation for Public Broadcasting) انجام آن را بر عهده گرفت، آشکار ساخت که تصميم براى انتخاب برنامه، اغلب فعاليت پيچيدهٔ ارتباطى بين فردى است که شامل روابط وضعيت اجتماعى درون خانوادگي، جو مادى حاکم بر خانواده، تعداد دستگاه‌ها تلويزيونى موجود و قوانين ارتباطى قانونمند حاکم بر خانواده است.