حرکات چشم

مشهور است که چشم‌ها پنجره‌ٔ روح و روان هستند و اغلب دانشجويان زبان بدن با اين مطلب موافق هستند. در حقيقت، اين صحبت در گفت‌وگوهاى روزمره نيز منعکس مى‌باشد، در عبارتى مثل 'چپ‌چپ نگاه مى‌کند' ، 'برق شيطنت در چشمانش دارد' ، و 'نگاه نافذ' و غيره.

مؤثرترين قسمت چشم براى انتقال انفعالات و هيجانات، مردمک مى‌باشد. به کودک خود وقتى هيجان‌زده است نگاه کنيد، متوجه خواهيد شد مردمک چشم‌هاى او به‌طرز معنادارى بزرگ شده است، چيزى حدود سه يا چهار برابر اندازهٔ عادي. اين اتفاق به آن علت است که مى‌خواهد چيزهاى بيشترى از محيط خود بگيرد و گشاد شدن مردمک اجازه مى‌دهد نور بيشترى وارد شود (البته اين يک واکنش غيرارادى است نه ارادي). همچنين وقتى نسبت به شما خشمگين مى‌گردد در اطراف چشمان او چين مى‌اندازد و مردمک چشم‌هاى او کوچک مى‌گردد که بنابراين نور کمترى وارد مى‌شود. گوئى با انجام اين کار نمى‌تواند شما را به‌خوبى ببيند.

ميزان تماس چشمى در طى يک گفت‌وگو بسيار مهم است. روانشناسان ميزان متوسط يک تماس چشمى در طى يک گفت‌وگوى عادى بين والدين و فرزندان را قبل از قطع صحبت توسط هر يک از طرفين، حدود دو ثانيه محاسبه کرده‌اند، و اين يعنى آن که شما و کودک شما چيزى حدود يک‌سوم زمان گفت‌وگو را به تماس چشمى مشغول هستيد.

زمانى‌که کودک شما مشغول گوش دادن به شما است چيزى حدود هفتاد و پنج درصد از زمان را به شما نگاه مى‌کند و هنگامى که او مشغول گفت‌وگو است کمتر از نيمى از زمان را به نگاه کردن مى‌پردازد. اگر تماس چشمى او کمتر از يک‌چهارم زمان گفت‌وگو باشد، ممکن است اصلاً قادر به هيچ‌گونه تماس چشمى‌اى با شما نباشد (به‌عبارت ديگر در حال نگاه کردن به جاهاى مختلف باشد).