روی بنما به ما مکن مستور

روی بنما به ما مکن مستور		ای به هفت آسمان چو مه مشهور
ما یکی جمع عاشقان ز هوس		آمدیم از سفر ز راهی دور
ای که در عین جان خود داری		صد هزاران بهشت و حور و قصور
سر فروکن ز بام و خوش بنگر		جانب جمع عاشقی رنجور
ساقی صوفیان شرابی ده		کان نه از خم بود نه از انگور
ز آن شرابی که بوی جوشش او		مردگان را برون کشد از گور