اگر روم ز پی اش فتنه‌ها برانگیزد

اگر روم ز پی اش فتنه‌ها برانگیزد		ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دم از وفاداری		چو گرد در پی اش افتم چو باد بگریزد
و گر کنم طلب نیم بوسه صد افسوس		ز حقه دهنش چون شکر فروریزد
من آن فریب که در نرگس تو می‌بینم		بس آب روی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق دام بلاست		کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخ شعبده باز		هزار بازی از این طرفه‌تر برانگیزد
بر آستانه تسلیم سر بنه حافظ		که گر ستیزه کنی روزگار بستیزد