شرم دار ایدل از این دهر رهائی تا چند

شرم دار ایدل از این دهر رهائی تا چند		بیخودی تا به کی و بیهده رائی تا چند
نیست کار تو به سامان و کیائی به نوا		غره گشتن به چنین کار و کیائی تا چند
با چنین مال و بقائی و متاعی که تراست		لاف قارونی و دعوی خدائی تا چند
تن مقیم حرم و دل به خرابات مغان		کرده زنهار نهان زیر عبائی تا چند
دنیی و آخرتت هر دو هوس میدارد		یک جهت باش چو مردان دو هوائی تا چند
ضامن نفس گر اینست بدین راضی شو		غم درویشی و بی‌برگ و نوائی تا چند
از در رحمت حق جوی گشایش چو عبید		بر در بسته‌ی مخلوق گدائی تا چند