خطاب زمین بوس

ای شرف گوهر آدم به تو		روشنی دیده عالم به تو
چرخ که یک پشت ظفر ساز تست		نه شکم آبستن یک راز تست
گوش دو ماهی زبر و زیر تو		شد صدف گوهر شمشیر تو
مه که به شب تیغ درانداختست		با سر تیغت سپر انداختست
چشمه تیغ تو چو آب فرات		ریخته قرابه آب حیات
هر که به طوفان تو خوابش برد		ور به مثل نوح شد آبش برد
جام تو کیخسرو جمشید هش		روی تو پروانه خورشید کش
شیردلی کن که دلیر افکنی		شیر خطا گفتم شیر افکنی
چرخ ز شیران چنین بیشه‌ای		از تو کند بیشتر اندیشه‌ای
آن دل و آن زهره کرا در مصاف		کز دل و از زهره زند با تو لاف
هر چه به زیر فلک از رقست		دست مراد تو برو مطلقست
دست نشان هست ترا چند کس		دست نشین تو فرشته است و بس
دور به تو خاتم دوران نبشت		باد به خاک تو سلیمان نبشت
ایزد کو داد جوانی و ملک		ملک ترا داد تو دانی و ملک
خاک به اقبال تو زر می‌شود		زهر به یاد تو شکر می‌شود
می‌که فریدون نکند با تو نوش		رشته ضخاک برآرد ز دوش
میخور می مطرب و ساقیت هست		غم چه خوری دولت باقیت هست
ملک حفاظی و سلاطین پناه		صاحب شمشیری و صاحب کلاه
گرچه به شمشیر صلابت پذیر		تاج ستان آمدی و تخت گیر
چون خلفا گنج فشانی کنی		تاج دهی تخت ستانی کنی
هست سر تیغ تو بالای تاج		از ملکان چون نستانی خراج
تختبر آن سر که برو پای تست		بختور آندل که در او جای تست
جغد به دور تو همائی کند		سر که رسد پیش تو پائی کند
منکر معروف هدایت شده		از تو شکایت به شکایت شده
در سم رخشت که زمین راست بیخ		خصم تو چون نعل شده چار میخ
هفت فلک با گهرت حقه‌ای		هشت بهشت از علمت شقه‌ای
هر که نه در حکم تو باشد سرش		بر سرش افسار شود افسرش
در همه فن صاحب یک فن توئی		جان دو عالم به یکی تن توئی
گوش سخارا ادب آموز کن		شمع سخن را نفس افروز کن
خلعت گردون به غلامی فرست		بوی قبولی به نظامی فرست
گرچه سخن فربه و جان پرورست		چونکه به خوان تو رسد لاغرست
بی گهر و لعل شد این بحر و کان		گوهرش از کف ده و لعل از دهان
وانکه حسود است بر او بیدریغ		لعل ز پیکان ده و گوهر ز تیغ
چون فلکت طالع مسعود داد		عاقبت کار تو محمود باد
ساخته و سوخته در راه تو		ساخته من سوخته بدخواه تو
فتح تو سر چون علم افراخته		خصم تو سر چون قلم انداخته