عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت		که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش		هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت
همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست		همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت
سر تسلیم من و خشت در میکده‌ها		مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت
ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل		تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت
نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس		پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت
حافظا روز اجل گر به کف آری جامی		یک سر از کوی خرابات برندت به بهشت