اتيولوژى توليد بيش از حد يا نامتناسبى AVP با احتياس آب فرد را مستعد هيپوناترمى مى‌کند. علل SIADH شامل نئوپلاسم‌ها (ريه، GI، پانکراس، تيوما)، عفونت‌هاى ريوي، اختلالات CNS و داروها
(دسموپرسين، کلرپروپاميد، وين‌کريستين، کاربامازپين، فنوتيازين‌ها، سيکلوفسفاميد، مواد مخدر، ضدٌ افسردگى‌هاى سه‌حلقه‌اي، SSRIs) است.
علائم بالينى
™لائم بالينى در صورتى‌که هيپوناترمى به‌تدريج ايجاد گردد امکان دارد بدون علامت باشد. اگر به‌طور حاد ايجاد گردد ممکن است علائم مسموميت آب نظير سردرد خفيف، گيجي،
بى‌اشتهائي، تهوع، استفراغ، کوما و تشنج پديدار شود. يافته‌هاى آزمايشگاهى شامل BUN، کراتينين، اسيد اوريک و آلبومين پائين است. Na سرم <۱۳۰mmol/LH و اسمولاليتى
پلاسما <۲۷۰mmol/kg است. ادرار تقريباً هميشه نسبت به پلاسما هيپرتونيک است و معمولاً Na ادرارى >۲۰mmol/L است.
درمان
بايد مصرف مايعات را به ۵۰۰ ميلى‌متر کمتر از برون‌ده ادرارى محدوده کرد. در بيمارانى با علائم يا نشانه‌هاى شديد مى‌توان سالين هيپرتونيک (۳%) را به‌ميزان ۰۵/۰ mg/kg در هر دقيقه
به‌صورت وريدى انفوزيون کرد و سديم سرم را هر ساعت اندازه‌گيرى کرد تا زمانى‌که Na به‌ميزان ۱۲mmol/L يا تا ۱۳۰mmol/L افزايش يابد هر کدام زودتر اتفاق بيفتد. با اين‌حال اگر هيپوناترمى بيش از
۴۸ - ۲۴ سال طول کشيده باشد و خيلى سريع تصحيح گردد انفوزيون سالين مى‌تواند ميلينوليز مرکزى پل دماغى (Central Pontine Myelinolysis) ايجاد کند. ممکن است در درمان SIADH مزمن به دمکلوسيکلين (۳۰۰-۱۵۰ mg روزى ۳ الى ۴
بار خوراکي) يا فلودروکورتيزون (۲/۰ - ۰۵/۰ mg روزى ۲ بار خوراکي) نياز شود.
