فلکا بگو که تا کی گله‌های یار گویم

فلکا بگو که تا کی گله‌های یار گویم		نبود شبی که آیم ز میان کار گویم
ز میان او مقامم کمر است و کوه و صحرا		بجهم از این میان و سخن و کنار گویم
ز فراق گلستانش چو در امتحان خارم		برهم ز خار چون گل سخن از عذار گویم
همه بانگ زاغ آید به خرابه‌های بهمن		برهم از این چو بلبل صفت بهار گویم
گرهی ز نقد غنچه بنهم به پیش سوسن		صفتی ز رنگ لاله به بنفشه زار گویم
بکشد ز کبر دامن دل من چو دلبر آید		بدرد نظر گریبان چو ز انتظار گویم
بنهد کلاه از سر خم خاص خسروانی		بجهد ز مهر ساقی چو من از خمار گویم