آثار درآمدی

آثار درآمدى يا دارائى‌هاى پولى جهانگرد در زمرهٔ متغيرهاى 'گروه آ' جاى مى‌گيرد. اين متغير به کليهٔ خريداران بالقوه در منطقهٔ جهانگردفرست مربوط مى‌شود و ربطى به مقصد جهانگردى مطلوب آنها ندارد. تحقيقات بسيارى براى اندازه‌گيرى اثر تغييرات درآمد بر تقاضاى جهانگردى در منطقهٔ جهانگردفرست انجام شده است.

ميزان تأثير تغييرات درآمد بر تقاضا را مى‌توان با کشش درآمدى تقاضا اندازه گرفت. اين کشش به‌صورت نسبت تغيير تقاضاى جهانگردى به تغيير درآمد قابل تصرف در فاصلهٔ زمانى يا بين دو گروه جهانگرد تعريف شده است:

% تغيير در تقاضاى جهانگردى
	=	Ey
% تغيير در درآمد قابل تصرف

انتظار مى‌رود که کشش درآمدى تقاضا براى اکثر کالاها و خدمات مثبت باشد؛ براى کالاها و خدمات ضرورى بى‌کشش باشد (Ey < 1)، و براى تقاضاى کالاها و خدمات تجملى با کشش باشد (Ey > 1).

مطالعات تجربى زيادى دربارهٔ کشش درآمدى تقاضاى جهانگردى انجام شده است. طبق اين مطالعات، اگر تقاضاى جهانگردى برحسب مخارج محاسبه شود از نظر درآمدى نسبتاً با کشش است اما اگر مدت اقامت يا عدهٔ جهانگردان معيار اندازه‌گيرى تقاضا قرار گيرد اين تقاضا کم کشش‌تر خواهد بود. اين امر کاملاً قابل درک است زيرا مصرف‌کننده‌اى که درآمد او افزايش يافته هنوز ممکن است به‌دليل محدوديت وقت، به همان مدت سابق جهانگرى کند اما اين‌بار سفر پرخرج‌ترى را اختيار کند. هنگامى که جهانگردي، به‌ويژه رفتن به تعطيلات نيز در زمرهٔ مخارج ثابت خانوار قرار گيرد کاهش درآمد، رفتن به تعطيلات کوتاهتر را در پى دارد نه تعطيلات کمتر.

اين امر به معناى آن است که کشش درآمدى تقاضا براى مقصدهائى که بيشتر متقاضيان آن از يک منطقهٔ خاص مى‌آيند ممکن است بسيار بيشتر از حد انتظار باشد. براى مثال، در دوره‌هاى سختى اقتصادي، نيويورکى‌ها ممکن است تعطيلات خود را در آتلانتيک‌سيتى بگذرانند اما با افزايش درآمد خود، همين تعطيلات را به فلوريدا يا جاى ديگرى بروند. اين امر عملاً به آتلانتيک‌سيتى در نزد برخى جهانگردان ديگرى ممکن است کشش درآمدى منفى مى‌دهد. هرچند جهانگردان ديگرى ممکن است جاى جهانگردان قبلى را پر کنند. جهانگردان جديد شايد افرادى باشند که قبلاً استطاعت رفتن به تعطيلات را نداشته‌اند.

هرگونه جهانگردى کشش درآمدى خاص خود را دارد. جهانگردى کارى و تجملى تقاضاى نسبتاً با کشش دارند اين امر بازتاب ماهيت دارائى‌هاى اختصاص‌يافته براى خريد جهانگردى است. جهانگردى به قصد ديدن دوستان و بستگان نيز کم‌کشش‌تر از تقاضاى رفتن به تعطيلات عمومى است و اين يکى مانند جهانگرد کارى درجه‌اى از تعهد و التزام فرد را منعکس مى‌کند نه اختيار وي.

شکل A اثر کشش‌هاى درآمدى مختلف بر تقاضاى جهانگردى را نشان مى‌دهد. اگر درآمد جهانگردان منطقهٔ جهانگردفرست از Y0 به Y1 افزايش يابد، مخارج جهانگردى از θ0 به يکى از مقادير θ1 تا θ5 تغيير مى‌کند (فرض مى‌شود θ0 شاخص پايه ٔ کليهٔ انواع جهانگردى باشد).

مثال بالا دربارهٔ آتلانتيک‌سيتى که به‌عنوان مقصد جهانگردي، کشش درآمدى منفى داشت نشان مى‌دهد برخى از جهانگردان، محصولات جهانگردى معينى را کالاى پست تلقى مى‌کنند. اثبات اين ادعا دشوار است مگر آنکه تحقيقاتى براى جدا کردن تغييرات تقاضاى مقصد از جانب يک منطقه يا بازار خاص انجام ‌شود و رابطهٔ اين تغييرات با تغييرات درآمد آن منطقه يا بازار مورد مطالعه قرار گيرد. کل تقاضاى جهانگردى در آن مقصد مى‌تواند به فرض ثابت ماندن ساير شرايط رو به افزايش باشد. زيرا تقاضاى بازارهاى ديگر براى جهانگردى در آن گسترش مى‌يابد. جهانگردان کاليفرنيائى يا ماوراء بحار با افزايش درآمد خود مى‌توانند به دفعات بيشتر به ديدن کازينوهاى آتلانتيک‌سيتى بروند و يقيناً آن را محصولى 'پست' تلقى نکنند.

البته مثال‌هاى ديگر از اجزاء محصول جهانگردى وجود دارد که از نظر جهانگردان پست تلقى مى‌شوند. آمارها نشان مى‌دهد که برخى جهانگردان با افزايش درآمد خود، ديگر متقاضى کمپ‌هاى تعطيلاتى و اتوبوس‌هاى مسافرتى بين شهرى در بريتانيا نيستند.