صحنه‌پردازی برای تلویزیون رنگی

صحنه‌پردازى براى تلويزيون رنگى به دو دستهٔ جداگانه تقسيم مى‌شود:

۱. موقعيت‌هائى که در آن هيجان، قدرت و توانائى‌هاى بالقوهٔ رنگ به‌طور کامل مورد استفاده قرار مى‌گيرد (گروه‌هاى موسيقي، آوازها و رقص).

۲. موقعيت‌هائى که در آن رنگ، در صورتى که کاملاً کنترل نشود، به‌طور ناخواسته ذهنيت غلطى را به‌وجود مى‌آورد و به‌عنوان پس‌زمينه‌اى مشخص و نامناسب براى رويداد عمل مى‌کند (مصاحبه‌ها، اخبار و برنامه‌هاى آموزشى).

اگر از رنگ استفادهٔ غيرقابل کنترلى شود، از اهداف خود دور شده و از نظر بصرى خسته‌کننده خواهد شد. در صورتى که از آن پرهيز شود، تصوير جذابيت خود را از دست مى‌‌دهد.

به‌دلايل متنوع روانى و فيزيولوژيک، پردهٔ تلويزيون غالباً رنگ را اغراق‌آميز جلوه مى‌دهد - حتى آن را از شکل مى‌اندازد - طبيعتاً روش کلى اين است که از تأکيد بر رنگ اجتناب شود.

به‌عنوان يک اصل کلى بهتر است که 'دکور' را چنان انتخاب کنيد که با اشياء غيرقابل تغيير صحنه همگونى داشته باشد. به ‌سادگى مى‌توان رنگ‌هاى تند و زننده را ايجاد کرد؛ اما صحنه‌پردازى دقيق رنگى بدون توسل به رنگ‌هاى خنثى مقياس خاکسترى به مهارت بسيار احتياج دارد. محيط‌هاى غم‌‌زده و محزون، کثيف و به‌‌هم ريخته به‌ويژه براى صحنه‌پردازى واقع‌گرا در تلويزيون رنگى بسيار مشکل است.

بهتر است از نواحى وسيع رنگى يکنواخت خوددارى شود؛ آنها را با نورپردازى عوامل صحنه يا صحنه‌آرائى از يکديگر جدا کرد.

براى دست‌يابى به تأکيد و تشديد حالت از طريق رنگ، از آن در لباس‌ها، اشياء اصلى صحنه و مبلمان استفاده کنيد تا در ديوارهاى صحنه يا پرده‌هاى آن. اگر پس‌زمينه‌ها داراى رنگ‌هاى تند باشند بر صحنه مسلط مى‌شوند و توجه بيننده را منحرف مى‌کنند.