مسموميت

اين بيمارى که متأسفانه بسيار نيز شايع مى‌باشد ۹۰ درصد آن اجتناب‌ناپذير است. در مواردى که طفل حالت تهوع دارد، يا رنگ پريده است، استفراغ مى‌کند و يا به حال اغماء افتاده است و بنض وى نمى‌زند بايد به مسموميت فکر کنيد. بيشتر از همه اطفال در سنين ۲ الى ۳ سالگى دچار مسموميت مى‌شوند زيرا آنان به هر چيز که دست مى‌يابند در دهان مى‌گذارند و فرو مى‌برند. مخصوصاً در مقابل مايعات بى‌اختيار هستند زيرا کودکان کوچک اغلب احساس تشنگى دارند و تا چهار سالگى هر نوشيدنى که پيدا کنند به طرق غيرقابل تصورى سريع آن را سر مى‌کشند. در صحرا اطفال توسط قارچ‌هاى سمى و يا آلبامبوى وحشى مسموم مى‌شوند. در خانه به‌وسيلهٔ مواد پاک‌کننده، اسيدها، بنزين، تربانتين، موادآرايشى، گاز و دارو که براى بزرگسالان تجويز شده است. بنابراين آنها را از دسترس اطفال دور نگهداريد زيرا اطفال بايد فقط از داروهاى مخصوصى خود استفاده کنند. هرگز مواد پاک‌کننده و وسايل آرايشى را در دسترس اطفال قرار ندهيد آنها بايد در اشکاف باشند و کليد آن را برداشته باشيد. هرگونه مواد بسته‌بندى اصلى خود حفظ کنيد. به‌‌عنوال مثال هيچ‌وقت در شيشهٔ نوشابه بنزين و يا در شيشهٔ شربت مواد پاک‌کننده نريزيد. روى هر شيشه يک برچسب بزنيد و محتوى آن را روى او بنويسيد و اگر شيشه‌اى برچسب ندارد محتوى آن را در توالت خالى کنيد و شيشهٔ خالى را در سطل زباله بياندازيد.

هميشه طفل خود را در آشپزخانه و يا در حمام تحت نظر بگيريد! اگر احتمال مى‌دهيد که طفل شما مسموم شده است بدون درنگ او را به طبيب برسانيد. اگر طفل به هوش است به او مقدار زيادى آب بخورانيد اما هرگز به يک طفل که بيهوش شده است آب نخورانيد. هيچ‌وقت به او شير نخورانيد. ولى در موردى که صددرصد مطمئن هستيد طفل اسيد خورده است مى‌توانيد به او شير بدهيد. طفل مسمو را (اگر بيهوش نباشد) به‌طور مورب روى زانوى بزرگسالى بخوابانيد، به‌طورى که شکم او روى زانو‌ها قرار بگيرد و سر و صورت به طرف پائين قرار داشته باشد در اين حال توسط انگشت و يا دم يک قاشق حلق او را تحريک کنيد که استفراغ کند. کليهٔ مواد دفع شده از قبيل مواد استفراغ، مدفوع و ادرار و باقيماندٔ مواد خورده شده را نگهدارى کنيد و همه را هنگام مراجعه به طبيب و يا بيمارستان همراه داشته باشيد.

مهم‌‌تر از همه: وقت را تلف نکنيد و سريع عمل نمائيد! اين توصيهٔ اخير را در مورد طفلى که شيئى خورده باشد و يا چيزى را داخل گوش و يا سوراخ بينى خود کرده باشد بيشتر رعايت کنيد. هرگز شخصاً اقدام به بيرون آوردن شيئى از گوش و يا سوراخ بينى نکنيد زيرا کار را خراب‌تر مى‌کنيد. اگر طفل چيز گرد کوچکى مثلاً سنگى که لبهٔ تيزى نداشته باشد بخورد معمولاً آسيبى نمى‌رساند و از راه‌هاى طبيعى مجدداً خارج مى‌شود.