خانواده

خانواده، اساسى‌ترين نهاد 'جامعه‌پذير کردن' کودکان، به‌ويژه در سال‌هاى حساس اوليه زندگى است. خانواده، تحت شرايط صحيح کودکان را آماده مى‌سازد تا توانائى‌هاى بالقوه خود را شناسائى کنند و به‌عنوان افراد بالغ نقش‌هاى سودمندى را در جامعه بر عهده گيرند. کودکان در فرآيند جامعه‌پذيرى شيوه‌هاى انتقال ارزش‌ها، هنجارها و سنت‌هاى اجتماعى است، ياد مى‌گيرند. در حقيقت در خانواده است که کودکان مى‌آموزند که چه چيزى درست و چه چيزى غلط است و چه چيزى خوب و چه چيزى بد.

طبيعى است که خانواده در طى نخستين سال‌هاى زندگى کودک بر اثر تماس نزديک و دائمى با او، نقش قابل ملاحظه‌اى در شکل‌گيرى شخصيت و رفتار وى دارد. محيط گرم و دوستانه خانواده که در آن پدر و مادر و اعضاء ديگر خانواده، داراى روابط خوب و صميمانه‌اى هستند، معمولاً کودکانى سالم، با شخصيتى مثبت و فعال بار مى‌آيند که بازتاب عشق و علاقه خانوادگى را به‌صورت کار و کمک به ديگران نشان مى‌دهند. برعکس، خانواده از هم پاشيده و زندگى در محيط‌هاى آلوده و منحرف‌کننده، عدم مراقبت دقيق والدين و بى‌توجهى آنان به امر تعليم و تربيت فرزندان آنها، اساس کجروى‌ها را در کودکى پايه‌گذارى مى‌نمايد که اين امر در نوجوانى با شدت و حدّت ظاهر مى‌گردد.