امشب ای شمع طرب دوست که همخانه‌ی توست

امشب ای شمع طرب دوست که همخانه‌ی توست		هجر بال و پرما بسته که پروانه‌ی توست
من گل‌افشان کاشانه خویشم بسرشک		که بخار مژه‌ی جاروب کش خانه‌ی توست
من خود از عشق تو مجنون کهن سلسله‌ام		که ز نو شهر بهم برزده دیوانه‌ی توست
دل ویران من ای گنج طرب رفته به باد		دل آباد که ویران شده ویرانه‌ی توست
من ز بزمت شده از بادیه پیمایانم		باده پیما که در آن بزم به پیمانه‌ی توست
مکن ز افسانه غم رفته به خواب اجلم		تا ز سر خواب که بیرون کن افسانه‌ی توست
محتشم حیف که شد مونس غیر آن دل‌دار		که انیس دل و جان من و جانانه‌ی توست