سرمقاله خراسان/ بازی اسرائیل برای بازتعریف تهدید

خراسان/ «بازی اسرائیل برای بازتعریف تهدید» عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم شاهد بنی اسدی، است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

در روزهای اخیر، رژیم صهیونیستی روی یک کلیدواژه تمرکز کرده است؛ خطر موشک‌های ایران. در کنار ترس از اصابت، کارکرد این تمرکز خبری در تل آویو، لایه های امنیتی و سیاسی مشخصی برای آن ها دارد. نتانیاهو در نشست مشترک با رهبران یونان و قبرس، درست وقتی که از سفرش برای گفت‌وگو با ترامپ درباره ایران و غزه خبر داد، رزمایش‌های موشکی اخیر ایران را برجسته کرد. این‌که چرا مسئله توان موشکی ایران ناگهان جلوتر از بحث هسته‌ای قرار گرفته، یک دلیل ساده ندارد. اسرائیل با این واژه، همزمان می خواهد چند هدف را پیش ببرد؛ اول، مسئله زمان. پرونده هسته‌ای برای افکار عمومی سرزمین های اشغالی در حالت نزدیک و آشنایی نیست. اکثریت افراد عادی، با اورانیوم و برنامه هسته ای ایران سر و کار ندارند. اما موشک، فوری است و قابل تصویر. وقتی نتانیاهو می‌گوید تمرین موشکی ممکن است پوشش حمله باشد، عملا تجربه فرار به پناهگاه ها را برای ساکنان اسرائیل بازسازی می کند. این طراحی یک پیام پنهانی نیز به واشنگتن دارد. فرصت تصمیم‌گیری کم است؛ تعلل هزینه دارد. فشار زمانی در سیاست خارجی، اهمیت زیادی دارد چون تصمیم‌های بزرگ معمولا با احساس نزدیک بودن خطر توجیه می‌شوند. مسئله دیگر، پوشاندن مسئله فلسطین است. غزه برای اسرائیل هزینه هنجاری دارد. هر روز خبر و هر روز سوال رسانه های جهانی. اما وقتی ایران و موشک را وسط می‌آورد، قاب بحث عوض می‌شود. از پاسخ درباره راه‌حل جنگ غزه به بحث درباره تهدید وجودی می رسد. نتانیاهو ایران را کنار مرحله بعدی طرح غزه می‌گذارد تا میز مذاکره در واشنگتن فقط درباره غزه نباشد. همچنین جنگ کوتاه ۱۲ روزه، یک واقعیت را به اسرائیل یادآوری کرد، این که دفاع موشکی، ویژگی مصرفی دارد. رهگیر، موجودی انبار دارد. بودجه می‌خواهد. همراهی سیاسی می‌خواهد. وقتی اسرائیل واژه موشک را بزرگ می‌کند، دارد برای یک بسته کامل حمایت هم فضا می‌سازد؛ از هماهنگی عملیاتی تا پر کردن انبارها و مشروعیت دادن به سخت‌گیری‌های بعدی. یک نکته مهم دیگر این است که اسرائیل با مانور روی موشک، راه توجیه اقدام علیه ایران را به بهانه پاسخ پیش دستانه نیز باز می‌کند. توماس شلینگ نظریه پرداز معروف روابط بین الملل می‌گفت: «در بحران، طرف‌ها فقط با سلاح حرف نمی‌زنند؛ با ساختن تصویر خطر هم بازی می‌کنند.» وقتی تو از پیش می‌گویی ممکن است حمله غافلگیرانه باشد، اگر روزی تنش بالا گرفت، روایت آماده است. ما پیشگیری کردیم. این همان زمینی است که پیش از شلیک ساخته می‌شود.
راه خنثی‌سازی این سیاست نتانیاهو در این است که ایران با سیاستی هوشمندانه، بازی را خودش مدیریت کرد. یعنی طرف مقابل بداند هزینه حمله سنگین است، اما همزمان نتواند بحران را به‌عنوان حمله قریب‌الوقوع به سایر بازیگران بفروشد. در این وضعیت، ارائه روایت‌های اول به شکل دقیق و کوتاه، پرهیز از چندصدایی داخلی در مسائل حساس و برخورد با کسانی که می‌خواهند از هر تحرک عادی، تیتر اضطراری بسازند، بسیار مهم است. این همان قدرت بدون هیجان است، چیزی که اسرائیل از آن می‌ترسد، چون قابل بهره‌برداری تبلیغاتی نیست. آن هم در بازه ای که نتانیاهو به شدت نیاز به مظلوم نمایی دارد تا شاید اندکی از کارنامه خونین خود در غزه را بتواند پنهان کند.