برای مردان آتش

بی‌خیال عافیت‌اندیشی و با قلبی روشن‌تر از گدازه‌ها، در میان شعله‌های آتش، ایثار می‌کارند و همین امسال هم چند نفرشان در جای‌جای کشور برای نجات قربانیان، جانشان را فدا کردند.

بی‌خیال عافیت‌اندیشی و با قلبی روشن‌تر از گدازه‌ها، در میان شعله‌های آتش، ایثار می‌کارند و همین امسال هم چند نفرشان در جای‌جای کشور برای نجات قربانیان، جانشان را فدا کردند.

دیروز روز آتش نشان بود؛ روزی برای دلاورانی که از آتش باکی ندارند و نجات انسان را در سرلوحه وظیفه شان قرار داده اند.

برایشان فرقی نمی کند در خواب باشند، مشغول غذا خوردن یا این که همین الان از ماموریت برگشته باشند، کافی است آژیر خطر به صدا درآید، همگی شان به دل آتش می تازند تا مبادا آتش شوخی اش بگیرد و با جان شهروندی بازی کند.

شهدای آتش نشان هم کم نیستند. امسال قصه رشادت امید عباسی همه جا پیچید. این آتش نشان دلیر وقتی دید که دخترک ۹ ساله از ترس شعله های آتش قصد دارد خودش را از طبقه دهم یک ساختمان در حال سوختن پرتاب کند، ماسک را از صورتش درآورد و به صورت دخترک زد، اما خودش بر اثر مسمومیت شدید به کما رفت.

خانواده امید، اعضای بدن فرزند دلیرشان را به بیماران نیازمند اهدا کردند تا ایثار و فداکاری در برابر امید زانو بزند.

دی سال قبل هم جواد محمدی، جمع دوستان آتش نشانش را ترک کرد و در شرایطی که در حال کمک برای مهار زبانه های آتش بود، با یک کامیون در جاده تصادف کرد و جانش را برای نجات بازماندگان فدا کرد.

علی خورشیدفر، محمدرضا امیری، عباس حائزی، عبدالله فولادی و حسین بهروز هم از دیگر آتش نشا نان شهیدی هستند که زمان زیادی از شهادتشان نمی گذرد و چند برابر این دلیران آتش نشان نیز در زمان های گذشته، جانشان را برای نجات هموطنان جاگذاشتند.

البته روز آتش نشان، فقط روز مردان آتش نشان نیست، این روزها تعداد زنان آتش نشان هم کم نیستند؛ زنانی که پابه پای مردان آتش نشان، به قربانیان آتش کمک می کنند و از هرم گدازه ها نیز واهمه ای ندارند.

امین جلالوند