جامه ای با «قداست» و اعتبار گذشته

حالا «بهترین»ها برای آبی و قرمز سر و دست می شکنند

در نقل و انتقال هایی که تا به امروز در ۲ تیم استقلال و پرسپولیس انجام شده، مسأله ای بسیار مهم جلب توجه می کند و آن این است که بازیکنان مطرح و مؤثر داخلی و خارجی در کمترین زمان ممکن و اکثراً بدون آنکه چک و چانه زیادی زده شد با این تیم ها عقد و ثبت قرارداد کرده اند. نفراتی چون ایوان پتروویچ، ابراهیم توره، محمد منصوری، علیرضا محمد، میثاق معمارزاده، سیدمحمد علوی، خسرو حیدری، یدالله اکبری، هاشم بیک زاده، ابراهیم تقی پور، هادی شکوری، علیرضا عباسفرد و... به مجردی که خبر مذاکره شان با آبی و قرمز به بیرون درز پیدا کرد، رسماً استقلالی ها یا پرسپولیسی شدند و می توان اظهار داشت به جز حسین کاظمی و سیاوش اکبرپور که پروسه آبی پوش شدنشان چند روزی به طول انجامید، سایر خریدهای جدید سرخابی ها از خدا خواسته و با میل و انگیزه فراوان از پیشنهادهای ارائه شده، استقبال و قرارداد خود رادر هیأت فوتبال ثبت کردند.

پرسپولیس و استقلال تا به امروز خریدهای خوبی داشته اند و عملاً موفق تر از تیم هایی چون سپاهان در بازار نقل و انتقالات ظاهر شده اند. آنها دراین راه از کمتر بازیکنی «نه» شنیده اند و تقریباً هر کس را که اراده کرده اند گرفته اند، درست برعکس سال های قبل که اکثراً دست رد به سینه شان می زدند و حضور در تیم های کم سابقه تر را به عضویت در تیم های پرطرفدار پایتخت ترجیح می دادند. حتی در رابطه با ۲ بازیکنی که بعد از چند روز گفت وگو استقلالی شدند و نامشان ذکر گشت نیز بیان این مورد ضروری به نظر می رسد که بازیکنی همچون حسین کاظمی هم در نهایت از بین تیم اول فوتبال ایران در سال های اخیر و استقلال، دومی را انتخاب کرد تا نشان دهد جریان نقل و انتقالات در فوتبال ما تغییر جهت داده و دیگر این گونه نیست که استقلال و پرسپولیس، بازنده سرشناس هفته های پیش از آغاز فصل باشند. مقایسه کمیت و کیفیت بازیکنانی که طی روزهای اخیر به ۲ تیم قهرمان فصل قبل انتقال یافته اند با همتایانشان در سپاهان و تیم های دیگری همچون سایپا و... مهر تأییدی می زند بر این مطلب که آبی و قرمز وجاهت و اعتبار از دست رفته خود را به نوعی بازیافته اند و برخلاف این چند سال که کمتر بازیکنی رغبت می کرد و به خود اجازه می داد با آنها پای میز مذاکره بنشیند، حالا بهترین های لیگ از خدایشان است که استقلال و پرسپولیس پیشنهاد دهند و آن زمان است که اکثراً بدون فوت وقت به حضورشان در این ۲ تیم رسمیت می بخشند. مطمئناً در بروز چنین اتفاق فرخنده ای، حمایت مالی مناسب سازمان تربیت بدنی از استقلال و پرسپولیس در فصل گذشته و جدیتش در تداوم این روند در ماه های آتی بی تأثیر نبوده است. نابسامانی اوضاع مالی این ۲ باشگاه در سال های اخیر، یکی از مهمترین عوامل در فراری شدن بازیکنان اسمی از مذاکره با سرخابی ها بود اما خوشبختانه اکنون شرایط تقریباً مطلوبی از این حیث بر ۲ تیم پرطرفدار پایتخت حاکم شده است.

قهرمانی آبی و قرمز در جام حذفی و لیگ هفتم و بازگشتشان به سطح اول فوتبال کشور و نیز لیگ قهرمانان آسیا هم از دیگر مواردی است که موجب شده «بهترین» ها برای آبی یا سرخپوش شدن سر و دست بشکنند و در همان مراحل اول گفت وگو رأی به این مهم بدهند. ضمناً از حضور قلعه نویی و قطبی - ۲ مربی موفق و تأثیرگذار سال های اخیر- روی نیمکت مربیگری استقلال و پرسپولیس نیز نباید به سادگی و با بی تفاوتی گذر کرد. خیلی از خرید های جدید این ۲ تیم، فقط و فقط به خاطر این ۲ نفر و جایگاه و اعتبارشان چنین تصمیمی اتخاذ کرده اند و این به خوبی تبعات یک انتخاب اصولی و عقلانی را عیان می کند. اینکه تیم آینده یک بازیکن از لحاظ نتیجه گیری، به عبارت دیگر از نظر فنی در چه سطحی قرار دارد و با چه هدفی پا به مسابقات می گذارد، موضوعی است که به کادر فنی آن تیم و میزان بازدهش ارتباط پیدا می کند و حتم بدانید اگر انتخاب مدیران عامل و هیأت مدیره ۲ باشگاه به غیر از قطبی و قلعه نویی بود، شرایط برای سرخابی ها در زمینه نقل و انتقالات تا به امروز به گونه ای دیگر رقم خورده بود. استقلال و پرسپولیس از حیث برخورداری از وضعیت «مالی» و «فنی» مناسب به درجه ای رسیده اند که مطلوب میلیون ها هوادارشان و نیز اهالی فوتبال ایران بوده و هست اما مهمتر و با ارزش تر از این مورد، حفظ جایگاه فعلی و ارتقای آن در آینده است.

از این به بعد باید بستر به وجود آمده را به گونه ای مهیا کرد که اتفاقات امسال - منظورمان هفته های اخیر است - تکرار شود و این آبی و قرمز باشند که برای بازیکنان هر چند سرشناس و گرانقیمت شرط و شروط یا به بیان دیگر «کلاس» می گذارند. پرسپولیس و استقلال می رود که قداست و ارزش سابق را به دست آورد، پس چه خوب که دیگر بازگشت به عقبی صورت نگیرد و وجهه و اعتبار موجود روز به روز تقویت نیز بشود. چنین کاری البته نمی تواند آسان لقب گیرد اما مطمئناً شدنی است و با مدیریت اصولی و درایت و آینده نگری می توان به آن رسید...