خواب دنیزلی تعبیر شدنی نیست

خوشبینی مفرط سلاح مناسبی است و اصولاً اگر قرار باشد مربیان هم در حرف و سخن كم بیاورند و از قهرمانی نگویند و امیدی را به شاگردان خود نبخشند, چه حاصل از حضورشان و چه سود از ادامه كار

مصطفی دنیزلی مدعی است پرسپولیس می تواند در نیم فصل دوم لیگ برتر تمام امتیازات پرشمار از دست رفته این تیم طی نیم فصل اول را جبران و در نهایت مقام قهرمانی این مسایقات را تصاحب كند. خوشبینی مفرط سلاح مناسبی است و اصولاً اگر قرار باشد مربیان هم در حرف و سخن كم بیاورند و از قهرمانی نگویند و امیدی را به شاگردان خود نبخشند، چه حاصل از حضورشان و چه سود از ادامه كار؟ با این حال به نظر می رسد مساله دنیزلی از خوشبینی زیاد فراتر رود و او از چیزی می گوید كه اداره و كنترل كامل بر آن از دست وی خارج است و از سرنوشتی می گوید كه خود به تنهایی خالق آن نیست.

حتی كسانی كه از دور دستی بر آتش دارند می دانند كه قهرمانی فقط برای كسانی میسر است كه تمام ابزار این مهم را در اختیار گرفته باشند. علاوه بر نفرات و كادر فنی، یك تیم باید به لحاظ مالی به درستی شارژ شود و تمام نیازهایش در این زمینه تامین شود.

حتی اگر برترین مربیان و بازیكنان در خدمت یك تیم باشند، تا زمانی كه آن ها حقوق خود را به اندازه مقرر و در زمان تعیین شده دریافت نكنند، مشكل فكری- روانی خواهند داشت و همه می دانیم كه مشكلاتی از این دست تا چه حد در پرسپولیس جدی و تاثیرگذار بوده است. حتی به لحاظ نیروی انسانی هم پرسپولیس دچار مشكل است. این تیم فاقد عناصر دفاعی لازم و به تبع آن فاقد انسجام دفاعی مورد نیاز است. تصور نكنید كه این مساله فقط به مصدومیت و غیبت باقری و حاجی زاده طی هفته های اخیر مربوط می شود.

حتی در روزهایی كه آن ها بودند، خط دفاع پرسپولیس می لنگید و این تیم حداقل یكی دو مدافع قوی و تازه از ابتدای فصل می خواست كه در جذب آنان كوتاهی شد. گذاشتن پژمان نوری در مركز خط دفاعی هم اثر عكس گذاشته و او روی چند گل خورده سرخ ها طی هفته های گذشته اثری مستقیم و نقشی محسوس داشته است.

● شانس های از دست رفته

بدتر از همه این كه پرسپولیس گلزن هم ندارد، شاید سه گلی كه این تیم در نیمه اول دیدارش با ذوب آهن در عین غافلگیری زد، این ایراد را از نظرها دور نگه داشته باشد، اما ۲۱ گل زده در ۱۵ بازی نیم فصل اول تمام معایب قرمزها را در این خصوص نشان می دهد. درست است كه برترین خط حمله فصل (سایپا) هم از ۲۸ گل زده در نیم فصل اول فراتر نرفت و استقلال هم به ۲۰ گل زده اكتفا كرد، اما ضعف دیگران، ضعف تیم دنیزلی را توجیه نمی كند. این ضعف زمانی بیشتر جلوه می كند كه تعداد حملات خطرناك و شانس های بزرگ گلزنی پرسپولیس در طول نیم فصل اول را بشمریم و در آن صورت می بینیم كه این تیم در گل كردن فرصت های خود ضعفی فوق العاده و غیرقابل باور داشته است.

همان طور كه خود دنیزلی هم اعتراف كرده، مهاجمانی مثل معدنچی، اولادی، بادامكی و البته نیكبخت در مجموع طی نیم فصل اول ۵۰ گل مسلم را از دست داده اند و گاهی توپ هایی را گل نكرده اند كه هدر دادن شان واقعاً هنر بزرگی را می طلبیده است و گل نكردن شان سخت تر از گل كردن شان بوده است. به این ها بیافزایید نبود مدیریت قوی در خط میانی پرسپولیس و ضعف های درون دروازه را (تا واعظی همان دروازه بان قبل از محرومیت اش شود و جای كریمی را به طور كامل بگیرد مدت زمان زیادی باقی است) تا متوجه شوید حرف های دنیزلی بیشتر یك «روحیه بخشی» صرف به شاگردانش بوده و نه ادعایی مبتنی بر حقایق و منطق قوی.

● اگر ممكن بود...

پرسپولیس نیم فصل اول را با ۹ امتیاز فاصله نسبت به «سایپا» ی صدرنشین به پایان رساند و از آن جا كه نیم فصل دوم ۴۵ امتیاز جدید را فراروی تمامی تیم ها می گذارد ۹ پوئن درون این ۴۵ امتیاز گم شده و این فاصله ظاهراً به راحتی قابل پر كردن و جبران است، اما حقیقت دیگر آن است كه تركیب فعلی پرسپولیس قادر به جبران این فاصله نیست و خواب دنیزلی تعبیر شدنی نشان نمی دهد و قرار هم نیست كه تمام ضعف های قرمزها در تعطیلات بین دو نیم فصل رفع و ناگهان معدنچی و اولادی به بهترین گلزنان دنیا بدل شوند و اگر این كار ممكن می بود، دنیزلی آن را در همان ۱۵ هفته نخست مسابقات انجام می داد و كار را به الان موكول نمی كرد و اصولاً سایپا و استقلال هم تیم هایی نیستند كه حاضر باشند فاصله موجود خود با پرسپولیس را از دست بدهند و قافیه را به آسانی ببازند.

در فوتبال هر چیزی ممكن است و گاهی اتفاقات عجیب تر از این هم افتاده است، اما تا زمانی كه توش و توان پرسپولیس همانی باشد كه می بینیم، این تیم احتمالاً توان جبران عقب ماندگی اش و قهرمانی را ندارد و اگر بخواهیم صریح تر بگوییم با شكل و روال بازی اخیرش صلاحیت این مهم را هم چندان نداشته است و اگر در شش، هفت هفته نخست فصل زیبا بازی می كرد و نتیجه نمی گرفت، در هفته های بعدی نه خوب بازی كرده و نه عموماً به نتیجه رسیده است.

وصال روحانی