«آقای» بنیتس

رافائل بنیتس نمونه یك مربی جنتلمن و باشخصیت است از این هم بالاتر یك چیزی شبیه پدر روحانی ها است از اولین روزی كه آمد لیورپول تا الان یكی از كارهای او این بوده كه اشتباه های این و آن را ببخشد

هر دو سه تا بازی در میان یرزی دودك، دروازه بانش اشتباه مضحكی می كرد و گل می خورد و استاد بنیتس به جای اینكه مثل خیلی مربی های دیگر سرش داد بزند و جلوی خبرنگارها، گناه باخت را گردن او بیندازد، می گفت نه، او خطایی نكرده و همه ما مقصر بودیم. بعد از آن، وقت بازی با یوونتوس در آنفیلد هم دروازه بان دیگرش اسكات كارسون، گل بچگانه ای خورد و زمین و زمان به او فحش دادند، اما بنیتس مثل همیشه آرام و خونسرد از او دفاع كرد و گفت اتفاقی نیفتاده. جدا از دروازه بان های لیورپول، در مورد استیون جرارد هم همیشه مهربان بوده. بازیكنی كه از اول فصل مرتب حرف از ترك تیم می زد و یك بار سر بزنگاه سر بازی فینال جام اتحادیه با چلسی، دقیقه هشتاد زد به گل خودشان و بعدش چلسی هم با دو گلی كه در دقایق اضافی زد فینال را برد و سر بنیتس بی كلاه ماند. اما بنیتس یك كلمه هم علیه جرارد حرفی نزد. هفته پیش هم آقای جرارد در بازی با تاتنهام یك پنالتی را گل نكرد تا لیورپول چاره ای جز دلخوشی به یك امتیاز نداشته باشد و از صعود به جام قهرمانان سال بعد فاصله بگیرد.اخلاق و رفتار استاد بنیتس ما را به یاد ناصرخان حجازی، عقاب آسیای سابق، می اندازد كه در زمان مربیگری اش، امكان نداشت حتی یكی از گل های خورده اش را به ریش یكی نبندد. یك بار زمان مربیگری استقلال رشت، تیمش ۹ گل از ابومسلم خورد كه بعد از مسابقه ناصرخان فرمودند، عزیز فریسات مدافع جنوبی ما، در هشت گل خورده ما مقصر اصلی بود. نه یك گل و دو گل، هشت گل؟ یكی آنجا نبود بگوید خب پدرجان چرا تعویض اش نكردی؟ نكته مهم این بود كه ناصرخان می گفت فریسات در این ۸ گل مقصر اصلی بوده، نه این كه تا حدودی مقصر بوده.