سروده های محمدعلی بهمنی دفتر « گاهی دلم برای خودم تنگ می شود »

تنهایی ام را با تو قسمت می کنم ، سهم کمی نیست
گسترده تر از عالم تنهایی من ، عالمی نیست
غم آنقدر دارم که می خواهم تمام فصلها را
بر سفره رنگین خود بنشانمت ، بنشین غمی نیست
خدای من …

تنهایی ام را با تو قسمت می کنم ، سهم کمی نیست

گسترده تر از عالم تنهایی من ، عالمی نیست

غم آنقدر دارم که می خواهم تمام فصلها را

بر سفره رنگین خود بنشانمت ، بنشین غمی نیست

خدای من ، بر من مگیر این خود ستایی را ، که بی شک

تنها تر از من در زمین و آسمانت ، آدمی نیست

آیینه ام را بر دهان تک تک یاران گرفتم

تا روشنم شد در میان مردگانم همدمی نیست

همواره جون من نه ، فقط یک لحظه ، خوب من بیندیش

- لبریزی از گفتن ، ولی در هیچ سویت محرمی نیست

من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم

شاید برای من که همزاد کویرم ، شبنمی نیست

شاید به زخم من که می پوشم ز چشم شهر آن را

در دستهای بی نهایت مهربانش مرهمی نیست

شاید و یا شاید هزاران شاید دیگر ، اگر چه

اینک به گوش انتظارم جز صدای مبهمی نیست